Czerwone, oślepiające światła, koła, kanciaste kształty: film otwiera się pełną parą, podczas występu cyrkowego, na ringu. Bohater nie zdaje sobie sprawy, co się z nim dzieje, ale musi to przetrwać. Młoda kobieta, która pozwala mu wykonywać sztuczki, jest wobec niego czuła i zapewnia mu pieszczoty i marchewki. Ale pierścień, cyrk, spektakl – wszystko to należy do świata ludzi. On, osioł imieniem Eo, nie może z tym nic zrobić.

Wtedy cyrk bankrutuje, Eo zostaje sprzedany i rozpoczyna się długa i surrealistyczna podróż zwierzęcia, którą Jerzy Skolemowski śledzi w swoim pięknym filmie „Eo”. W tym roku brał udział w konkursie Festiwalu Filmowego w Cannes, gdzie słynny polski reżyser Skolimowski zasłużył na Nagrodę Jury. Główny aktor imieniem Taco, który zatriumfował nad wszystkimi innymi kandydatami w wyborze osłów, wyszedł z pustymi rękami, podobnie jak jego pięć par osłów, których imiona wymieniono w napisach końcowych. Niestety, na festiwalach filmowych osły niewiele mogą wygrać tak, jak w prawdziwym życiu.

W filmie właściciel Eo raz po raz się zmienia. Trafia do stajni w hali ujeżdżeniowej i do osób zajmujących się zwierzętami, gdzie opiekuje się dziećmi z zespołem Downa. Stał się maskotką klubu piłkarskiego i był bity przez kibiców rywali, aż trafił do szpitala. Należy go przerobić na salami z osła. Nawiązuje kontakt z sadystycznym oprawcą zwierząt, ale także z włoskim księdzem z długami hazardowymi i hrabiną graną przez Isabelle Huppert, która zabiera go do ich toskańskiego wiejskiego domu.

Bohater pragnie wolności, ale nie ma to wpływu na miłość ludzi do niego

Dla Io raj rzeczywiście był możliwy: beztroski wypas na bujnych, zielonych łąkach w ciepłych temperaturach w cieniu majestatycznych sosen – nie ma nic lepszego niż osioł. Ponieważ jednak Eo bardzo kocha wolność i nie tyle ulega wpływowi miłości do ludzi, co bolesnym warunkom jego życia, ponownie stamtąd ucieknie i twardo będzie podążał ku swemu przeznaczeniu, które dzieli z wieloma innymi zwierzętami hodowlanymi. Nasza planeta.

Film jest hołdem dla klasyka współczesnego kina Roberta Bressona „Balthazar” z 1966 roku. Bresson rzeczywiście opowiedział emocjonalną historię osła, choć zwierzę łączyło bardziej intymną relację z główną bohaterką, graną przez Annę. Tak jest w przypadku Wiazemskiego w „EO”. Osioł Bressona był chrześcijańskim symbolem, który zawsze ucieleśniał ludzkie cierpienie. Skolimowski natomiast opowiada całą historię z perspektywy zwierzęcia.

Z tej perspektywy świat ludzi jawi się jako absurdalna scena – czy to cyrk, uroczyste otwarcie ujeżdżalni, sesja zdjęciowa szlachetnego białego konia, na który Io może patrzeć tylko z zazdrością, czy też taki, który jest poddawany brutalność, czyli rytuały o nacjonalistycznych barwach. Od piłkarzy z polskiej wsi. Na koniec Huppert i jej ksiądz odgrywają także w kuchni wiejskiego domu scenę opowiadającą o zadłużeniu finansowym, rozczarowanych oczekiwaniach i rozpadzie związków.

Natomiast Skolimowski, będący jednocześnie malarzem, tworzy swój własny, imponujący świat wizerunków swojego osła. Czasami kamera rejestruje perspektywę ptaka szybującego nad czerwonym korytem rzeki, a innym razem perspektywę mrówki patrzącej na Eo z trawy, przez co wydaje się on gigantyczny i nieostry. Nocą w lesie Eo przenosi się do bajkowego świata żab, gazowanej wody i pająków. Co zaskakujące, czworonożny robot ucieleśnia wizję pokonanego osła, który znów może chodzić.

Skolimowski bada w ten sposób duszę i duchowość osła. Osły tego świata mogą się tym nie przejmować. Ale może to uczynić nas, widzów, trochę lepszymi ludźmi, przynajmniej na czas trwania tego filmu.

Organizacja pracodawców , Polska/Włochy 2022. – Reżyseria: Jerzy Skolimowski. Pisarze: Ewa Piaskowska, Skolimowski. Kamera: Michał Demek. Z Tako, Sandrą Dzimalską i Tomasem Organic. Filmy Rapid Eye, 88 minut. Premiera kinowa: 22 grudnia 2022 r.

Zacznie się za kilka dni: pewnego dnia 5 i 6 lipca zamienione na Sloopy the Boczne boisko na boisku Na festiwalowej mili. W piątek od 16:00 i w sobotę od 14:00 na rodziny czeka wiele atrakcji turystycznych. Swój udział zapowiedziało także wielu wybitnych muzyków z Polski. Jeśli chcesz zaspokoić swój głód, znajdziesz go Stoiska z jedzeniem Z frytkami, kiełbaskami, klasycznymi daniami kuchni polskiej, a także food truckami z nietypowymi daniami. Ceny tutaj w zeszłym roku były mniej więcej na tym samym poziomie, co na German City Festival.

Zanim napisy końcowe się skończą, „Polskie modlitwy” pozostawiają poczucie wszechobecnej zażyłości. Być może ze względu na rygorystyczny język, jakim reżyserka Hanka Nobis prowadzi swój dokument. Ale przede wszystkim urzeka bohater jej debiutu: Antic, 22 lata, młody człowiek pełen sprzeczności, pytań i mięśni. Na przykład, gdy kąpie się w małym strumyku, robi to bez przeszkód, a jednocześnie ostrożnie; Bardzo męski, ale jednocześnie intymny i przyjazny. Przez cztery lata śledzimy jego codzienne życie i dorastanie.

Rozpoczyna tam swoją podróż w obozie przetrwania ultrakonserwatywnego bractwa. Antik ścina siekierą krzyż w drzewie i zaczyna się modlić z innymi młodymi mężczyznami. Kamera jest nieruchoma i porusza się powoli. Odnotowujemy obecność kilkudziesięciu młodych katolickich nacjonalistów, a on jest ich wyłaniającym się przywódcą. Świat prawicowych ekstremistów jest opowiadany tak bezstronnie i bez oceniania, że ​​bliskość idei faszystowskich jest niemal bolesna. Twarze, ciała i dialogi, ale bez lektora i wywiadów. Kamera ukazuje Antica i jemu podobnych, bez idealizacji i gloryfikacji, ale też bez szerszego kontekstu.

Ta bliskość jest dość niepokojąca, ale ujawnia także politycznie. Tylko dzięki tej intymności rozumiemy, że prawicowa ideologia Antika opiera się zasadniczo na relacjach osobistych. Wtedy jego wiara zaczyna się kruszyć. Antic poznaje swoją pierwszą dziewczynę. Pocałunek w czerwono-białym morzu polskich flag, pierwszy przebłysk śmiechu na kanapie po paleniu trawki. To spotkanie zażyłości sprawia, że ​​Antik najpierw przemyśla swoje stanowisko, a potem je przezwycięży.

Polskie Modlitwy oferują estetyczną, jeśli nie polityczną, odpowiedź: otwartość umysłu. A nie wobec radykalnej sceny prawicowej i jej treści politycznych. Przeciwnie, wizja młodego bohatera zawsze pozostaje otwarta, dlatego film opiera się idei walki doktryną z doktryną. Ta otwartość, długie ujęcia i żywiołowa kamera wpływają także na zakończenie filmu. Antyk rzeczywiście powoli, ale nagle dotarł na drugą stronę spektrum.

Anna Bertram