Na miejscu

To wszystko, zmiana transferowa. Najpóźniej dzięki biletowi za dziewięć euro, który stał się folklorem, lokalny transport publiczny potwierdził swój status niemieckiego dobra kulturalnego i obecnie przeżywa ciągły rozwój. Z ulicy na scenę, że tak powiem, amerykański sen.

W poniedziałek w berlińskim Admiralspalast miała swoją premierę musical Berliner Verkehrsbetriebe (BVG) „Miłość w strefie taryfowej – uczucia prowadzą tramwaj”. Spektakl ten zaprezentował słynny reżyser teatralny Christoph Drwitz. Z wyprzedzeniem oznaczono odpowiednie naklejki na kilku przystankach w mieście, a zaledwie 24 godziny później sprzedano wszystkie 2600 biletów na oba wydarzenia.

W międzyczasie utwór został wyemitowany na kanale YouTube BVG, gdzie można go obejrzeć także później. Musical zostanie wystawiony po raz drugi i ostatni we wtorek.

Musical BVG: między śmieciami a uczciwością

Lobby jest wypełnione wszelkiego rodzaju lokalnymi atrakcjami. Była gubernator, a obecnie zastępca burmistrza Berlina Franziska Giffe jest obecna z całą rodziną, a wśród zaproszonych gości jest także potentat telewizyjny Julian FM Stoeckel. Muzyka także równoważy te dwa bieguny.

Opowiada historię przyjaznego, naiwnego tramwaju „Tramara”, który podróżuje przez centrum Berlina metrem „U-Lav” i autobusem „Bus-Taf”. Trzem osobom pomaga berliński automat biletowy Fahraus-Weise. Kolor humoru, który powinien stanowić wspólny wątek w całym musicalu, widać tutaj: zabawne kalambury.

Dyrektor ds. marketingu BVG, Christine Wohlberg, określiła reklamację tego dzieła jako „list miłosny do Berlina” i hołd złożony miastu. Powiedziała, że ​​ton w Berlinie stał się ostrzejszy i że chcą stawić temu czoła w sposób spójny i rozważny. Musical z pretensjami społecznymi i politycznymi.

Historia miłosna tramwaju i pasażera

Kierując się idealizmem, Tramara zawsze pragnie budować szczególne relacje ze swoimi pasażerami, a szczególnie lubi częstego gościa Aleksandra. Kiedy jednak dołącza do generała narzekającego na transport publiczny, staje się to dla niej przesadą. Tramara ucieka, tęskniąc za miastem pełnym miłości: jedź do Paryża!

Przychodzi tak jak powinno. Miasto pogrąża się w chaosie. Wszędzie występują „opóźnienia operacyjne”. Ponieważ, pamiętajcie, jeden tramwaj nie robi już tego, co powinien. Jak zwykle w tego typu filmach, ludzie nadal są skłonni zaakceptować tę dramatyczną, szybką ścieżkę.

Tramara (w środku) pragnie więcej miłości.Zdjęcie: pr/zdjęcie: isa foltin/getty Images dla bvg

Na Aleksandra wpływają także ogromne zamieszanie na drogach, gdy Tramara nagle z ciemności podjeżdża w jego stronę i nie może powstrzymać się od zatrzymania. Chaos: Zdmuchnięty. Miłość: kompletna.

W nagrodzonym w 2021 r. nagrodą w Cannes filmie Julii Ducournau Tytan główny bohater rozwija uczucia seksualne do pojazdów. Ale to nie musi być zbyt awangardowe, w końcu to musical.

Zamiast tego ludzie wolą skupić się na malowaniu stereotypowego obrazu Berlina, znanego jedynie z jego umiarkowanie udanych programów kabaretowych. Berlin (uważaj!) jest nieprzyjazny, ale różnorodny. Pasażerowie narzekają, że BVG czasami przyjeżdża za późno, a panaceum jest miłość.

Kicz staje się narzędziem stylistycznym, a śmiecie elementem istotnym

Sami BVG reklamują ten utwór jako „kultowy, nordycki i oczywiście bardzo romantyczny” i to właściwie mówi wszystko, z wyjątkiem tego, że wydaje się, że potrzebny był mały „przesłanie”.

Teraz z pewnością nie musisz szukać równowagi, oceniając czarujący chwyt marketingowy w kategoriach dramatu szekspirowskiego. Uderzające jest jednak to, jak muzycy i BVG naśmiewają się z siebie nie do poznania.

Wystarczy kilka minut, aby postać w połowie utworu zapytała, czy to tylko autopromocja (odpowiedź: tak!). Cechy stylistyczne musicalu potraktowane są z niezwykłą ironią; I w pewnym momencie pojawia się pytanie, czy rzeczywiście chcą rymować serce z bólem (odpowiedź: tak!). Kicz to zabieg stylistyczny i cecha śmiecia. Zdajemy sobie z tego sprawę, ale nie jest to tak cenne jak linia przerywana.

Wielokrotnie nagradzana kampania BVG #weilwirdichlieben

Należy wyjaśnić każdemu, kto mieszka poza stolicą, BVG jest w zasadzie jak każda inna niemiecka firma transportu miejskiego, z wyjątkiem: Kampanie reklamowe są zabawne.

Jako szef wielokrotnie nagradzanej kampanii #weilwirdichlieben autor i copywriter Peter Weitkamp osiągnął oszałamiający wynik: wizerunek BVG zmienił się z dusznej, cichej firmy na wzór komunikacji korporacyjnej poprzez doskonały przykład marketingu humorystycznego i satyrycznego. .

Klipy reklamowe ukazują się regularnie we współpracy z hamburską agencją reklamową Jung von Matt, która również pracowała nad musicalem. okoliczność ta, gdy zostanie wspomniana, spotyka się z gniewnym wrzaskiem na sali, naturalnie naładowanym lokalnym patriotyzmem.

Jednak w „Tarifzone Liebe” charakterystyczne dla BVG subtelne i ostre nuty rzadko pojawiają się. Materiału będzie wystarczająco dużo.

Każdy, kto podróżował U8 tylko w godzinach szczytu, być może później będzie musiał stawić czoła nowym szokom, ale biorąc pod uwagę intensywność tego, co dzieje się wokół niego, z pewnością będzie miał coś do powiedzenia podczas kolacji. Czasami pasażerowie zadają sobie trud zapewnienia sobie muzyki. Naprawdę tania inspiracja dla scenarzystów. Jest już nawet szablon.

Muzyczna „linia frontu” Berlina jest tym, czym stara się być „Tarifzone Liebe”.

W ubiegły weekend musical „Linia 1” obchodził swoje 2000. wydanie w berlińskim teatrze Grips. Opowiada historię młodej Niemki z Zachodu, która przybywa do Berlina i w uroczy sposób spotyka się z lokalnymi warunkami. Na scenie berlińskiego metra linia 1. Pomysł musicalu o transporcie publicznym nie jest całkiem nowy.

Możliwe, że BVG również poddało się wcześniej modelowi Netfliksa, czyli dostosowało utwór bezpośrednio do potrzeb niemieckiego odbiorcy. Profil wymagań jest przynajmniej jasny.

„Niemiecka opinia publiczna uwielbia fototapety”.

Kiedy „Hamilton”, prawdopodobnie odnosząca największe sukcesy produkcja na Broadwayu w historii, przyjechał do Hamburga jako produkcja niemiecka, recenzje były miażdżące. Tylko: Publiczność trzymała się z daleka. Ostatni seans odbył się 15 października.

Także dlatego, że „Hamilton” to utwór dynamiczny, pełen sprzeczności i złożony. Dlatego nie jest odpowiedni dla lokalnej publiczności muzycznej. „Niemiecka opinia publiczna uwielbia fototapety”.„, wyjaśnia jeden z muzyków biorących udział w utworze, „gwiazdaW ten sposób „Tarifzone Liebe” zrobiła wszystko dobrze.

Musical zakończył się po niecałej godzinie, a i tak znakomitej obsadzie towarzyszyły brawa przez kilka minut. Czas pokaże, czy uda się lepiej wykorzystać budżet reklamowy. Franziska Giffey pokiwała głową z uznaniem, Julian F.M. Stoeckel nawet nie mrugnął powieką.