Pomimo nawoływań do bojkotu Izraela podczas demonstracji ulicznych i buczenia przed sceną, publiczność półfinału ESC w Malmö wybrała do finału izraelską piosenkarkę Eden Golan. Kilka tysięcy demonstrantów w mieście na południu Szwecji domagało się wykluczenia Izraela z Konkursu Piosenki Eurowizji (ESC). Według policyjnych raportów pod tym hasłem zgromadziło się od 10 do 12 tysięcy osób Wykluczenie Izraela z Eurowizji Do marszu przez miasto. Była wśród nich aktywistka klimatyczna Greta Thunberg.

„Jestem fanem Konkursu Piosenki Eurowizji i łamie mi to serce, ale go bojkotuję” – powiedział AFP jeden z uczestników protestu. Nie podoba jej się rywalizacja, gdy w Strefie Gazy w tym samym czasie umierają dzieci. Demonstranci czasami skandowali hasła antysemickie i skandowali: „Izrael jest państwem terrorystycznym”. Wezwali między innymi do zawieszenia broni w Strefie Gazy. the Policja Na dachy wysłano helikopter i funkcjonariuszy. Według nich protest miał charakter cichy.

Pomimo protestów 20-letnia Eden Golan wraz z dziewięcioma innymi zwycięzcami dotarła do drugiego półfinału Konkurs Piosenki Eurowizji (ESC) Gotowe. „Wspaniale jest widzieć, że jest tu tak wielu ludzi oddanych Palestynie, nawet jeśli dzieje się to w strasznych okolicznościach” – Golan powiedział szwedzkiej agencji prasowej TT. Nie podziela poglądu, że Eurowizja jest pozbawiona stanowisk politycznych. Wykluczanie Rosji po inwazji na Ukrainę i zakaz wywieszania flag palestyńskich jest polityką.

Przed finałem zapowiedziano więcej protestów

Piosenkarka była obecna na sali, aby wykonać piosenkę tornado Świętuj głośno. Żądania bojkotu najwyraźniej nie spodobały się także widzom telewizyjnym: podczas gdy w finale ESC o miejscach w finale decyduje jury i publiczność, w półfinałach o tym, kto przejdzie do finału, decyduje wyłącznie publiczność. Według bukmacherów Eden Golan może liczyć na miejsce w pierwszej dziesiątce. Według bukmacherów zdecydowanym faworytem jest chorwacki piosenkarz Pepe Lasagna, który zakwalifikował się już do pierwszego półfinału.

Bilet kwalifikujący do meczu finałowego uzyskała także Szwajcaria. Nemo przekonał publiczność swoim potężnym głosem i muzyką z pogranicza rapu, bębna i basu lub opery na jednej płycie na scenie. Raper Joost Klein dołącza do Holandii Europa Do finału. 26-latek szturmem zdobył w zeszłym roku listy przebojów w Niemczech, śpiewając przebój Otto Falkesa z berlińskim raperem Ski Ajo. Freisingong zamieniono w wersję techno. Zakwalifikowały się także Grecja, Austria, Armenia, Łotwa, Gruzja, Norwegia i Estonia. Ustalono już, które 26 krajów weźmie udział w Konkursie Piosenki Eurowizji. Finał odbędzie się w sobotę (11 maja) na stadionie w Malmoe. Grupy propalestyńskie ogłosiły, że następnie ponownie zademonstrują.

Tytuł utworu nawiązuje do 7 października

ESC to najbardziej szanowany konkurs muzyczny na świecie. Program ma mieć charakter apolityczny zgodnie z zasadami Europejskiej Unii Nadawców (EBU). Dlatego też organizatorzy zwracają w tym roku szczególną uwagę na to, czy protesty przeciwko Izraelowi dotrą na targi. Premier Izraela Benjamin Netanjahu oskarżył demonstrantów o „straszną falę antysemityzmu”. Udział Izraela w Radzie Ekonomiczno-Społecznej od kilku miesięcy budzi krytykę. Podczas środowych treningów do półfinału Eden Golan został wygwizdany przez część widzów.

Wielu artystów od początku nawoływało do wykluczenia Izraela. Organizatorzy ESC odrzucili takie żądania. Wezwali jednak Izrael do zmiany tekstu okólnika. Pierwotnie nosiło to tytuł Październikowy deszczbyła kolejna sugestia Tańczyć na zawsze -Obydwa tytuły rozumiano jako nawiązanie do 7 października i Festiwalu Muzycznego Nova. Europejska Unia Nadawców (EBU) Odrzuć sugestie Z tego powodu, że było to zbyt polityczne. Po zmianie nazwy na tornado Zmiana poszczególnych klipów tekstowych pozwoliła utworowi pozostać w konkursie.

7 października 2023 r. w zakrojonym na szeroką skalę ataku palestyńska organizacja terrorystyczna Hamas zabiła w południowym Izraelu około 1200 osób i wzięła ponad 200 zakładników. Na festiwalu Nova doszło również do kilku zgonów. Następnie Izrael ogłosił stan wojny i odpowiedział bombardowaniem kontrolowanej przez Hamas Strefy Gazy i wysłaniem w ten obszar sił lądowych.

Początkowo granica między Polską a Białorusią była jeszcze zielona. Ale potem reżyserka Agnieszka Holland i fotograf Tomasz Nomiuk przeszli na czerń i biel. Film „Zielone granice” przenosi widza do świata pomiędzy światłem i ciemnością, dobrem i złem, nadzieją i rozpaczą.

W październiku 2021 r. do stolicy Białorusi, Mińska, wraz z rodziną i innymi uchodźcami przybyli Syryjczycy Bashir (Jalal Al-Taweel) i Amina (Dalia Naous). Polegając na obietnicach dyktatora Aleksandra Łukaszenki, Al-Bashir i Amina opuścili swój dom w Harasta w Syrii, aby przez Polską dotrzeć do Szwecji.

Początkowy optymizm („jesteśmy w Europie”) ustępuje miejsca świadomości, że droga będzie długa i trudna. Początkowo pojawiały się problemy z nadejściem ciemności, zimnem i kończącymi się bateriami w smartfonach. Jednak Europa wydaje się być obietnicą dla ludzi z różnych krajów, starych i młodych. Angielski jest powszechnym językiem, za pomocą którego mogą się porozumiewać.

Sarkastyczny śmiech

Za około dwie i pół godziny polski reżyser Holland wyrusza w podróż do jądra ciemności. Na granicy białoruscy strażnicy graniczni sprzedają spragnionym uchodźcom wodę mineralną po 50 euro za butelkę. Odpowiadają na pytanie: „Dlaczego nam to robisz?” Al-Bashir i wszyscy inni są ofiarami zorganizowanego okrucieństwa.

Z Polski wracają na Białoruś. Kamera Nomioka rejestruje sceny polowań na obszarze objętym zakazem, a ludzie, zwani „turystami”, są transportowani jak bydło. Drut kolczasty, krzyki, molestowanie i płacz dzieci są wyrazem terroryzmu narzuconego przez państwo. Aktorzy z dużą intensywnością uwiarygodniają doświadczenia liminalne i przejścia graniczne, które towarzyszą ich bohaterom.

Twórczość Hollanda możemy zrozumieć jako filmowy protest przeciwko polityce Łukaszenki, która wabiła uchodźców pustymi obietnicami i wykorzystywała ich los politycznie. Holandia coraz intensywniej swoje emocjonalne polemiki kieruje przeciwko wybranemu właśnie prawicowo-nacjonalistycznemu rządowi PiS w Polsce.

„Oni nie są ludźmi!”

Reżyser, podążając różnymi drogami życia, pokazuje skutki nieludzkiej polityki uchodźczej, wspieranej propagandą radiową. Jan (Thomas Flossok), młody strażnik graniczny i ojciec, doświadcza indoktrynacji swoich przełożonych słowami w stylu: „To nie są ludzie!”

Centralną postacią ludzkiej empatii staje się psychiatra Julia (Maja Ostaszewska). Ich wzmożone współczucie i chęć pomocy wydają się bardziej realne niż aktywiści w filmie, którzy czasami spierają się w kategoriach specyficznie politycznych. Julia również spotyka się z molestowaniem, ponieważ musi rozebrać się do naga przed przeszukaniem. Rozpacza nad swoim krajem, ale zdaje sobie sprawę, że nie jest w stanie wyleczyć całej Polski.

Film niemal przez cały czas pozostaje w egzystencjalnej ciemności, pozornie nie mogąc wyrwać się z błędnego koła graficznego horroru. Dopiero na końcu promienie światła przenikają ciemność. Jan, funkcjonariusz polskiej straży granicznej, przeszedł proces odzyskiwania świadomości; Nie widzi już świata w czerni i bieli.

Emocjonalna chwila

Rodzina przyjmuje francuskojęzycznych uchodźców z Afryki. Piosenka Youssoufy „Mourir mille fois” tworzy emocjonalny moment, który łączy gospodarzy i gości.

Film Hollande’a kończy się stwierdzeniem, że Polska przyjęła prawie dwa miliony Ukraińców w pierwszych tygodniach wojny agresywnej przeciwko Ukrainie w 2022 roku. Wiosną 2023 roku na granicy polsko-białoruskiej nadal giną ludzie.