Berlin – Na posterunku straży neurochirurgicznej Szpitala Neukölln w Berlinie, tuż po ósmej wieczorem, zmiana zostaje zmieniona. Student, That’s Me, ma dodatkową wartę, a dzień ma się rozpocząć wcześniej niż zwykle z powodu poważnego niedoboru personelu.

Na zewnątrz kliniki, na początku jesieni, ostatnie dni były słoneczne, niemało deszczu, było prawie ciepło. W drodze do pracy rowerem. Zacznij od drzewa, od kolonii do wiatraka bezpośrednio przy Pritzer Garten, a stąd już tylko kilka minut od Neuköllner; Wieczorny krajobraz leci na południe od Berlina, od kilku dni miasto gwałtownie zmieniło kolor, żółte liście wirują teraz w górę iw dół tamy Pritzera, to samo zdjęcie jest na Gutschmidtstrasse, która jest teraz po prawej stronie, ruch nadal zacięty, ktoś zawsze komuś przeszkadza, bo to nigdy nie dzieje się wystarczająco szybko, zawsze coś dręczy osobę, już wcześniej niepokoiło się lub grozi, że zdenerwuje osobę później.

Powietrze, jak zawsze na południu o mniejszej wrażliwości na ruch, mocno śmierdzi nad kolorowymi liśćmi, które teraz dominują w wizerunku ulicy (prawie miasta) – ludzi i przyrody – obaj wiszą na drzewach również na krótko przed odlotem jak gra w powietrzu, tylko do kopnięcia na płasko po wylądowaniu i odznaki, można również zawsze zabrać ze sobą ten nowy spektakl, zgodnie z wymaganiami w danym czasie. Wtedy bariera dźwiękowa, po kilku metrach, robi się nagle bardzo cicha: bocznymi uliczkami z domkami jednorodzinnymi przez „bramkę” z tyłu, tylne drzwi budynku przychodni za długimi skrzydłami do celu , posterunek straży, parter.

Zaczęło się. Pięć łóżek dla pacjentów

Robi się teraz ciemno. Jeden zostawia mnie z dużymi ustami, szarymi metalowymi podwójnymi drzwiami. Za nim znajduje się „stacja”. Jestem tam, gdy jasne światło oświetla korytarz. Krótko powiedz siostrom, przebierz się, zrób. Pielęgniarki pozostają w poczekalni do gabinetu zabiegowego, cicho dyskutując o tym, co się dzieje, kto przyjdzie, kto idzie, kto jest krytyczny, a kto może nie przejść dzisiejszej nocy. Następnie wyjaśnij mi, na co powinieneś zwrócić szczególną uwagę. Panuje rutynowa atmosfera, krótka rozmowa, robi wszystko, przygotowuje, pracuje, jedni przychodzą, inni odchodzą. Zawsze ciche i głośne dźwięki.

Pierwszy wkrótce wejdzie ze mną do sąsiedniego pokoju. Zaczęło się. Pięć łóżek chorych, mnóstwo podobnych zestawów sprzętu, takich jak małe wieżyczki, każdy statek kosmiczny, Miejsce docelowe nieznane Z Ziemi na Marsa, teraz uziemionej stacji naziemnej Berlin Neukölln, stałego zamku, personel jest gotowy. Wszystkie kobiety na pokładzie. Zawsze dbają o kobiety i mężczyzn. W każdym kącie pokoju było łoże chorego, a między nimi kolejne łóżko wsunięte na najszerszej ścianie, tuż obok korytarz do pokoju pielęgniarek. Gabinet zabiegowy jest jasno oświetlony wysokimi lampami sufitowymi i listwami świetlnymi. Neon, niebieski w tonacji podstawowej, nad którym wiruje odrobina bieli i chromu. W centrum, na poziomie łóżka, wybuchają różne źródła: migocząca i uparta armia kierunkowskazów, żółtych, czerwonych, zielonych, niebieskich, jasnych punktów, gwiazd w nocy.

Ściany są wyłożone płytkami w połowie, każda przestrzeń na ścianie jest bezproblemowo wykorzystywana przez kable, gniazdka i przyłącza gazowe. Ciągły głośny koncert transformatorów, transformatorów i transformatorów wszędzie, wszechobecne tony i dźwięki prądów (bez płynnego przepływu prądu), które są nieustannie przerywane szumem różnych sygnałów, często o wysokiej częstotliwości, wszelkiego rodzaju częstotliwościach alarmowych, gwizdach , gwiżdżący, brzęczący . Dopóki pielęgniarka go nie wyłączy, zwykle włącza, wyłącza lub włącza inną maszynę. Do następnego ostrzeżenia. Zakłócenia hałasu, gdy wchodzą do pokoju, cicho pracując, zawsze zmieniając akustykę pomieszczenia, żywe odcienie dźwięku. Mów do pacjenta głośno i wyraźnie, krótko i zwięźle, obiektywnie, a czasem bardziej aktywnie, jeśli to konieczne, zawsze w sposób przyjazny i stanowczy, każdym słowem, każdym poprawnym tonem. Kiedy przychodzą w parach, co rzadko robią, zawsze rozmawiają ze sobą w przytłumiony sposób, jak przedstawienie, któremu nie chcą przeszkadzać, czasem jak próba szeptu, gdzie wskazówki są pokazywane w trybie na wpół nasłuchu.

Traumatyczne uszkodzenie mózgu spotyka się z krwotokiem mózgowym

Następnie dźwięki i cisza są kontynuowane jak zwykle w sąsiednim pomieszczeniu kontrolnym, a dźwięki się zmieniają. Zawsze dominuje jeden. To też tak się porusza. Na każdej zmianie możesz zobaczyć i usłyszeć osobę prowadzącą. Pośród tych płynnych procesów, drugi film, Rozmowa, rozpoczyna rozmowę między trzema pacjentami. Pod nieznanym kierunkiem bez rozpoznawalnej struktury.

Działa losowo, a jedno słowo daje i określa następne słowo, jeśli tak jest. Treść stale się zmienia, zwalniając lub intensyfikując w zależności od sytuacji. Po czym !? Ktoś rzuca piłkę, ktoś inny łapie ją lub nie, pozwalając jej unosić się cicho lub w powietrzu, czasem na krótko, czasem długo, czasem na minuty. Wydaje się, że nikt niczego nie wyciąga. Co wiemy o tle tego, co słyszymy, zobacz tutaj. Jednak zawsze powinniśmy o nich myśleć, na pewno z naszej strony. Rozmowa wydaje się być samodzielna.

Zawieszenie przerywa ciszę pacjenta, hałas sprzętu. Nowe piłki tańczą i pływają. Tej nocy trzech z pięciu pacjentów rozmawiało ze sobą, a pozostali dwaj komunikowali się, kiedy komunikowali się, nie za pomocą słów, tonów lub dźwięków. Nikt nie wie, czy słyszy dźwięki i rozumie słowa, dźwięki i tony. Scena jest podzielona przez niekonsekwentne wejścia i wyjścia sióstr, kobiety ze stacji naziemnej zawsze ubrane na biało, które trzymają się ziemi, zapobiegając temu, co jest gorsze.

Wszyscy pacjenci z urazami głowy, wszyscy niestabilni, wszyscy pod obserwacją, wszystkie choroby zagrażające życiu. Pacjent A leży tutaj po tym, jak jego motocykl spadł w południowym Berlinie, a liści jeszcze nie było. Kilka dni temu miałam ostatnią operację. Całkowicie pijany, rozwiązany przed uliczną latarnią.

Pacjent B (bardzo wysoki, silny mężczyzna): kolejny przypadek po kilku ostatnich nieudanych próbach samobójczych. Rzucił się przez okno i uciekł, bo utknął w gałęziach drzewa, którego liście wciąż były zielone (nadal tego nie zauważył). Między innymi ciężki uraz głowy, nietrzymanie moczu i stolca. Zawsze o przetrwanie.

Pacjent C z encefalopatią alkoholową i krwotokiem mózgowym, zlokalizowany w C, był wielokrotnie zbierany jako „osoba bezradna” na ulicach Berlina na południu, w okolicy, w której znajdują się jego puby. Zawsze w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Inni mają stan po operacji czaszki, różne ciężkie uszkodzenia mózgu, masowe krwotoki i guzy.

Rozpoczyna się rozmowa.

Pacjent C: Chcę iść. Odejdź mamo, miałem przyjechać, teraz muszę zobaczyć kolejne okno. Pacjent B: Dwadzieścia cztery znaki. Pauza, potem A: W każdym razie mają osiemdziesiąt cztery. Siostra: Teraz jesteś zadowolona, ​​dzień dobry! (Jest popołudnie.) O: Bądź zadowolony! Miałem się napić.

o czym śniełeś?

Trzydzieści sekund później Pacjent A: Rozpadł się! O: Wróć z narzędziem, skąd pochodzi! Siostra siedzi obok „A” na łóżku, mówi „A” (bardzo zrelaksowana i skupiona na niej): Śniło mi się. C Interfer: O czym marzyłeś? A (z powrotem do siostry): Jotun Morgan! Po krótkiej przerwie wyjaśnił: Od ciebie!

Po krótkiej przerwie ponownie Pacjent A: Czy będę się dobrze bawić – i te drzwi – nie – tam nie ma drzwi. Krótka pauza, głośno w kierunku środka pokoju: Halo? Tak powinna wyglądać szafa! Tak nago! Nie spiesz się, B reaguje na: Nie wracaj do domu do jutra! O: W każdym razie. B krzyczy: Nie możesz!

Więc to trwa. W pewnym momencie chory A: Ty erup! Wtedy B: Ick Jestem chętny Idjot! O: To historyczny fakt z naukowego punktu widzenia, ty głupia świnio! Dlatego przyjechałeś do Tegel w Wildparku! Odpowiedź zajmuje 25 minut: Pół dziesiątej? O: Nie musisz wychodzić, umierasz o ósmej.

Telefon dzwoni kilka razy w pokoju pielęgniarek, głośny, wysoki, wymagający. B: Gdzie jest kompozytor? A: Cóż, tu jesteś. Trzy minuty później głośno: Czy możesz odebrać telefon?! telefon! B właściwie mówi: nie jestem kompozytorem! A: Cóż, jesteś głową jajka! Słychać, jak siostra rozmawia przez telefon w sąsiednim pokoju bez jej zrozumienia. B (głośno): Kto tam je? O: Mówisz o głupocie. Zrób kilka minut przerwy, a potem A: Musiałeś widzieć moje szafki, które zrobiłem. C patrzy pytająco na milczącą grupę.

6 rano występ końcowy

Jest czwarta rano. Codzienne życie na stacji toczy się w wytrenowanych rytmach. Teraz wszyscy są „myci” w łóżku, czyli pielęgniarka jest zmoczona i posmarowana jednorazowym ręcznikiem na wszystkie części ciała nieco bardziej zabrudzone, zawsze od góry do dołu, aby wszystko było wizualnie czyste, a dodatkowe ubrania otrzymały oczy i usta. Sprawdź, czy wszystkie kable i węże są we właściwej pozycji i czy wszystko działa płynnie. Płyn śniadaniowy rurką. Wtedy w pewnym momencie wszystko jest w porządku, wszystko działa dobrze dla wszystkich. Pomóż uczniowi tu i tam, zwłaszcza przy przewracaniu pacjenta, co jest stresujące i mocno obciąża jego plecy.

A mówi do środka pokoju i przyjaźnie identyfikuje się: A więc – chciałbyś się obudzić, w więzieniu wystarczą trzy dni i trzy noce. B: O cholera. A: Mogę mocno wybić dziurę! Nagle A chwyta oburącz błyskającą, subtelną technikę wokół siebie na końcu głowy, w tym dołączone kable, trzymając wszystko zwycięsko i kołysząc się, jakby chciał rzucić nią w laskę, która natychmiast pojawia się na biało. Pierwsza siostra marszczy brwi z przerażeniem, pojawia się druga, sugerując osłonę.

Jednak nagle przerwał proces, zanim nowi zdążyli cokolwiek powiedzieć. Całość zajmuje tylko kilka sekund. A pozwala maszynie słyszalnie zatrzasnąć się w kierunku swojego miejsca na najwyższej maszynie, a po zakończeniu pracy wraca do swojej poprzedniej pozycji. Tłumy mężczyzn i kobiet w mundurach szybko wszystko naprawiają.

Zatrzymaj się na około trzy minuty, potem B: Tak? Życzę Ci sukcesu! Dłuższa przerwa, A, nagle jakby całkowicie oderwana, śpiewa: Zicke, jedziemy do Ha-hau-see!

Do końca prac brak dalszych zapowiedzi. 6:00: Koniec pokazu. Student na krótko idzie do pielęgniarek, żegna się, wszystko jest w porządku, z wyjątkiem szybkich śmieci, nie ma specjalnych wypadków, do następnego razu. Wchodząc do sąsiedniego pokoju, przez krótki podjazd w pierwszym chłodnym porannym powietrzu, rower wychyla się za róg, niebo stało się teraz czarno-niebieskie, szare i niebieskie, potem ciemnoniebieskie i pierwszy ruch w oddali , na zewnątrz nikogo nie widać, z wyjątkiem zmian zmian Szybka i wzburzona zabawa, krótkie pozdrowienia, znacie się. Ktoś ciągnie niebieskie worki na śmieci, miasto się budzi, zaczynasz oddychać, bierzesz pierwsze głębokie pociągnięcie.

Autor pracował na oddziale w 1982 roku podczas studiów medycznych na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie i zajmował się stenografią. Obecnie jest profesorem w Klinice Dermatologii Brandenburskiej Wyższej Szkoły Medycznej.

Jest to wkład wniesiony w ramach naszej inicjatywy open source. z otwarte źródło Berliner Verlag daje niezależnym autorom i wszystkim zainteresowanym możliwość przesyłania tekstów zgodnych z treścią i profesjonalnymi standardami jakości. Wybrane prace są publikowane i honorowane.

Ten wkład podlega licencji Creative Commons (CC BY-NC-ND 4.0). Mogą być swobodnie wykorzystywane przez ogół społeczeństwa do celów niekomercyjnych, pod warunkiem podania nazwiska autora i Berliner Zeitung i wykluczenia jakiegokolwiek przetwarzania.