Polską postać Davida Bowiego stworzył muzyk Jimek Gimowicz. Powód: wrogość wobec LGBTQ w dzisiejszej Polsce.

Jemek Jemovit, znany również jako Zygmunt Blask, to ikona polskiej subkultury Zdjęcie: Mima Kang

Był gejem, transwestytą i prawdziwym piosenkarzem rockowym, niczym David Bowie. Działo się to w Polsce lat 70., gdzie komunizm właściwie nie spodziewał się takich przejawów rzekomej zachodniej dekadencji. Mowa o Zygmuncie Blasku, zapomnianej ikonie queerowej subkultury za żelazną kurtyną, którego życie, jak można się było spodziewać, było nieszczęśliwe. W 1995 roku zmarła bez środków do życia i bez dachu nad głową w Nowym Jorku. Teraz jej życie i twórczość zostają odkryte na nowo. Dziękuję Jimkowi Jimwitowi, artyście i muzykowi z Berlina, który zadedykował swój nowy album swojemu bohaterowi i jego muzyce.

Brzmi jak dobra historia? Tak też myślał Jimoyet, który wymyślił „Legendę Zygmunta Blaska” – rzekomą nazwę swojego albumu w hołdzie. Stworzył fikcyjną postać i mit, w którym wymienia siebie jako rzekomego urzędnika spadkowego i który szczęśliwie nadal snuje. Kto może powiedzieć, czy ostatecznie nie będzie Zygmunta Płaska?

„Kiedy mit staje się rzeczywistością, wydrukuj mit!” Mówi słynny western „Człowiek, który zastrzelił Liberty Valance” Johna Forda. Pamiętamy także „This is Spinal Tap”, dokument Roba Reinera o szalonym metalowym zespole, który „nawet nie był dokumentem, ponieważ zespół nigdy nie istniał”. Dopiero po filmie pojawiła się na scenie we własnej osobie, koncertowała, a jej historia stała się mniej więcej realna. Zobaczymy, jak rozwinie się sytuacja z polską piosenkarką rockową.

Jednak Jimwit nadal ma z tym wiele wspólnego. Dostępna jest już jego płyta, na której gra wyblakły, glam rock z lat 70. z polskimi tekstami. Zamiast „nagrać” należy poprawnie powiedzieć: kaseta magnetofonowa. Bo ukazał się tylko jako taki, limitowany do 50 sztuk, wydany przez francuską wytwórnię. Legenda będzie więc początkowo dostępna tylko dla kilku innowacyjnych osób.

Ale będzie też film pt. „Wzlot i upadek Zygmunta Blaska”. Oczywiście każdy fan Bowiego wie, że tytuł jest hołdem dla albumu Bowiego „Ziggy Stardust”. Ziggy był także fikcyjną postacią, w którą na jakiś czas zmieniła się brytyjska gwiazda popu, ale niektórym fanom Bowiego wydawała się realna.

Kiedy odwiedziliśmy Studio Jemowit na weselu, film był właśnie w fazie postprodukcji. Pokazuję kilka fragmentów. Na ziarnistych zdjęciach widać Zygmunta Blaska w jaskrawym makijażu, wykonującego swoje utwory na tle bardzo przypominającym wyblakłą Europę Wschodnią z lat 70. XX wieku. Cudem – mrugnij! – Polski poeta brzmi dokładnie jak Jimoyt, jego największy fan.

W międzyczasie przesłuchuje się rzekomych współczesnych świadków, którzy relacjonują wyzwoleńczą władzę, jaką miał nad nimi piosenkarz: w końcu muzyk rockowy z ich kraju, który jest gejem. To, co zostało pokazane, daje nadzieję, że Jemowit stworzył udany i zabawny film dokumentalny.

Wcielanie się w różne postacie

Fakt, że Jemek Jemovit uwielbia gry RPG i zawsze wciela się w różne postacie, w cieszącym się dużym uznaniem stylu kameleona Bowiego, szybko staje się widoczny, gdy spędzasz z nim trochę czasu. Przez te 15 lat wszystko było możliwe. Na przykład post-punkowy odrodzenie próbujący umiejscowić Gabe'a Delgado. Potem zamienił się w podmiejskiego rapera, który gra na dużą skalę, co jest normą w tych kręgach.

Jemowit opanował sztukę naśladownictwa. Niedawno pojawił się jako swoje odrodzone wcielenie, nosząc diabelskie rogi, rozprawiając się z Antonem LaVeyem i twierdząc, że obecnie przechodzi fazę demoniczną.

We wszystkich swoich rolach Jimowit pracuje w Polsce, kraju swojego urodzenia, niedaleko Gdańska, zanim jego rodzina przeniosła się do Berlina w 1989 roku, gdzie dorastał w Gropiuststadt. Jako raper mający obsesję na punkcie Gucci i Prady puszczał Disco Polo, dziwaczną mieszankę dźwiękową opartą na Eurodance i złym rapie, którą Polacy mieli wyłącznie dla siebie. Następnie nazwał swoją adaptację tej muzyki Tekkno Polo. Tak jak mówiłem: Jimwit ma świetne poczucie humoru. O ile nam wiadomo, Tekkno Polo nigdy nie udało się zadomowić w Polsce.

Kiedy mamy do czynienia z filozofiami LaVeya, jasne jest, przeciwko komu skierowane było zaangażowanie artysty na rzecz Kościoła Szatana: przeciwko ultrakonserwatywnemu katolicyzmowi, który szczególnie silnie trzyma się Polski i jest częściowo odpowiedzialny za dzisiejszy antygejowski klimat w kraju. . Lepszy diabelski, a przez to radykalnie indywidualny i bezkompromisowo zabawny, niż spięty i homofobiczny – tak można to zinterpretować. Jimwit powiedział kiedyś w wywiadzie, że chce stworzyć „postnarodową polską muzykę patriotyczną” wykorzystując te wszystkie gry RPG.

Analiza kultury popularnej

Muzyk popowy, który stale przybiera inną tożsamość, nigdy nie jest do końca wierny sobie, nigdy autentyczny, używając określenia z branży muzyki bluesowej i rockowej. Dokładnie tak czuje się Jemowit. „Nie jestem osobą, która musi wyrażać siebie osobiście poprzez swoje obawy i uczucia” – mówi. Zamiast tego chce badać konkretne zjawiska, takie jak postać gwiazdy popu czy outsidera: „Moja twórczość jest bardziej analizą kultury popularnej niż samą kulturą popularną”. Radzi sobie z tym jak pisarz, który zawsze pisze nowe historie.

„To była naprawdę miła i urocza propaganda w porównaniu z obecną propagandą w Polsce, która kojarzy się z nienawiścią i podżeganiem” – mówi Jimoyt. Wyjaśnia, że ​​tworząc swoją fikcyjną postać, tylko powierzchownie pracował nad Polską dawną, ale tak naprawdę nad współczesną. W tym czasie spopularyzowano prostego robotnika jako część wielkiego narodu polskiego. Dziś propaganda w kraju, w którym się urodził, brzmi: Homoseksualizm jest zły. Kiedyś było to tematem tabu, ale teraz zostało zdemonizowane. To na pewno nie jest postęp.

Jimoyet stworzył prawdziwego bohatera, który jest tragicznie uwikłany w historię swojego kraju. Niegdyś był „nienawidzony jak dziwak”, choć był dumnym patriotą i socjalistą. Dziś nadal jest pogardzany za bycie komunistą. smutna historia. To nie jest prawda. Ale w pewnym sensie tak.