Animowany lew opłakuje śmierć innego rysunkowego lwa. To nie mogłoby być bardziej nierealne. Jednak scena z „Króla Lwa”, w której Simba próbuje obudzić zmarłego ojca Mustafę, to jedna z najsmutniejszych scen w historii kina. Klasyczne filmy Walta Disneya sprawiły, że miliony ludzi płakały i nadal to robią. Są takie filmy, które potrafią wywołać ogromne emocje. Wywołuje błyski śmiechu, łez, strachu i przerażenia. Przynajmniej dla niektórych osób. Inni siedzą cicho i czują się jakoś – nic. dlaczego? Czy niektóre drewniane klocki są po prostu niewrażliwe, czy też inne są budowane blisko wody?

Amerykański psycholog Paul J. Zach jest jednym z czołowych umysłów w badaniu emocji. Od 20 lat zajmuje się zagadnieniami neurologicznymi. Marka Marka gwiazda Wyjaśnił, że reakcje emocjonalne mogą być bardzo różne. Wymienia cztery powody, które mają duży wpływ na to, jak wchodzimy w interakcję z filmami.

Cztery powody, dla których ludzie inaczej reagują na filmy, muzykę itp

Znaczenie

„Kiedy temat jest znaczący dla widza, mózg zużywa więcej energii na przetwarzanie doświadczeń przedstawionych w filmie, co zwykle prowadzi do silniejszej reakcji emocjonalnej” – mówi Zach. W neurobiologii nazywa się to „kontrolą odgórną”. Górna część mózgu (kora) kieruje dolne części, które przede wszystkim przetwarzają emocje, aby poświęciły więcej energii przetwarzania na doświadczenie.

Zach wyjaśnia to na przykładzie: „Zanim miałem dzieci, dzieci były dla mnie niewidoczne w życiu i w filmach. Potem, kiedy urodziłem dzieci i bardzo związałem się z nimi emocjonalnie, pojawił się film, w którym dziecko ma trudności i zostaje ranione lub coś podobnego, wywołuje silną reakcję emocjonalną w „Wewnętrznym, ponieważ jest to temat istotny dla mojego życia”.

Pobliskie tereny

Według psychologa Zacha rolę odgrywa także środowisko i środowisko zewnętrzne. „Ludzie kierują się reakcjami innych i reagują bardziej emocjonalnie, oglądając film z dużą widownią, niż gdy oglądają go sami” – wyjaśnia. Zależy więc od tego, gdzie oglądasz film. Sale kinowe zaprojektowano tak, aby zapewniały wciągające wrażenia – z dużymi ekranami i świetnym nagłośnieniem. Obydwa zwiększają reakcje emocjonalne w porównaniu z oglądaniem filmu w domu, nawet jeśli ogląda się go w grupie osób.

Cechy charakteru

Badania Zacha wykazały, że osoby o osobowości agresywnej i wysoce empatycznej silniej reagują na każdą sytuację emocjonalną. Mówi, że te cechy są w dużej mierze dziedziczne. „Ci ludzie są przyjaźni, mili i mają wielu przyjaciół. Dużo też płaczą i śmieją się na filmach”.

Fizyczne wymagania

Zach twierdzi, że zdolność do regulowania emocji jest w dużej mierze funkcją kory przedczołowej mózgu. Kontrola czołowa jest osłabiona, gdy dana osoba jest zmęczona, głodna, zła, przerażona lub w stanach wewnętrznych nadpobudliwych, które osłabiają naszą zdolność kontrolowania naszych reakcji emocjonalnych. Wyjaśnia: „Płacz w samolocie podczas oglądania filmu nie jest niczym niezwykłym ze względu na stres związany z lotem, brak snu, a czasami brak jedzenia”.

Młodzi ludzie mają mniejszą kontrolę nad płatem czołowym i dlatego są bardziej emocjonalni. Według Zacka starsze osoby po 60. roku życia stopniowo tracą kontrolę nad płatami czołowymi, przez co stają się bardziej emocjonalne. Ponadto wysoki poziom estrogenów zwiększa reakcje emocjonalne. Dzieje się tak dwa razy w miesiącu podczas normalnego cyklu menstruacyjnego. Poziom estrogenów jest naturalnie wyższy u kobiet niż u mężczyzn.

Immersja: Co wzbudza nasze emocje

Emocje powstają w wielu miejscach mózgu i aktywują dużą sieć. Psycholog Zach nazywa to „zanurzeniem”. Zasadniczymi składnikami tego neuronalnego zanurzenia są z jednej strony uwaga poświęcona filmowi, a z drugiej rezonans emocjonalny, jaki film wywołuje u widza. Te dwa składniki są powiązane z działaniem neurochemikaliów dopaminy i oksytocyny. „Prowadzi to do szybkiej zmiany reakcji emocjonalnych, co objawia się śmiechem, płaczem, płukaniem gardła i zmianami w oddychaniu” – mówi Zach.

Dlatego też, oglądając filmy pełne emocji, wychodzimy z kina wyczerpani, ale i usatysfakcjonowani. Zanurzenie wywołuje uczucia emocjonalne, które rzadko zdarzają się w prawdziwym życiu. To „jeden z powodów, dla których oglądamy filmy wielozmysłowe w porównaniu z czytaniem powieści”.

Empatię można ćwiczyć oglądając filmy

Jeśli w prawdziwym życiu ludzie są empatami, istnieje duża szansa, że ​​podczas oglądania filmów doświadczą fali emocji. Mało tego, są też „szczęśliwsi, mają więcej przyjaciół i żyją dłużej”. Jednakże stopień empatii jest w dużej mierze uwarunkowany genetycznie. Jednak wyniki badań Zacka i innych sugerują, że empatię można „wytrenować”, co oznacza, że ​​możemy nauczyć się empatii.

Zgodnie z tym badania pokazują, że „osiągając maksymalne reakcje na zanurzenie, ćwiczymy nasze mózgi, aby były bardziej empatyczne w prawdziwym życiu”. Jest to możliwe poprzez filmy, ale także książki, podcasty i muzykę. Zak konkluduje zatem, że oglądanie większej liczby filmów jest korzystne nie tylko dla jednostki, ale także dla całego społeczeństwa. Wreszcie ludzie empatyczni traktują innych z większą troską i uwagą, co wzmacnia więzi społeczne.

Amerykańska badaczka zakłada, że ​​ludzie poszukują tych przeżyć emocjonalnych również po to, aby poczuć więcej, żyć głębiej i być bardziej interesującym. „Wolę porozmawiać z żołnierzem płaczącym podczas seansu „Dunkierki” niż z 20-latkiem szukającym na widowni dziewczyny, z którą mógłby porozmawiać” – mówi.