Lider rządzącej w Polsce partii Prawo i Sprawiedliwość Jarosław Kaczyński przewidział, że do 2040 roku Polska dogoni Niemcy pod względem gospodarczym. To bardzo ambitne założenie, ale czy to możliwe?

To jest artykuł partnera medialnego EURACTIV Fala niemiecka.

W styczniu w Berlinie można było zobaczyć wiele brwi skierowanych ze zdziwienia w stronę linii włosów. Powód: Jarosław Kaczyński, lider rządzącej w Polsce partii Prawo i Sprawiedliwość, powiedział, że w ciągu najbliższych 20 lat gospodarki Europy Środkowo-Wschodniej dogonią gospodarkę Zachodu.

Kaczyński spodziewa się, że do 2033 r. Polska osiągnie średnią unijną pod względem PKB na mieszkańca i dogoni Niemcy w 2040 r. Niemcy są wiodącym krajem eksportowym z PKB przekraczającym 3 miliardy euro, podczas gdy Polska jest beneficjentem netto UE czerpie korzyści przez długi czas, generując jedynie około 500 miliardów euro.

W świetle faktu, że sukces gospodarczy Polski w dużej mierze zależy od bliskich relacji z Niemcami oraz od wpłat z różnych funduszy unijnych, które od 2004 roku w dużej mierze napływają także z Berlina, prognozom Kaczyńskiego należy przyjrzeć się bliżej.

Tylko przemówienie w kampanii?

„W pewnym stopniu te wypowiedzi to jedynie retoryka polityczna skierowana do wyborców PiS przed majowymi wyborami prezydenckimi” – mówi Aleksandar Łazek, główny ekonomista banku. Forum Rozwoju ObywatelskiegoWarszawskie Centrum Badawcze.

„Cel, jakim jest osiągnięcie średniej UE do 2033 r., będzie trudny bez reform politycznych, ale przy odrobinie szczęścia można go osiągnąć” – Laschek powiedział DW. „Ale dogonić Niemcy? To nie jest możliwe.”

Tak możemy!

Nie wszyscy się z tym zgadzają. Prognoza warszawskiej spółki na 2019 rok Wydział Ekonomii SGH stwierdziła w badaniu, że jeśli Polska utrzyma tempo wzrostu z lat 1990-2018, to za 21 lat (tj. 2040 r.) dogoni Niemcy. Polska dogoniła już Grecję pod względem PKB na mieszkańca w 2015 roku, a w tym roku wyprzedzi Portugalię – pisze w opracowaniu Hanna Godlewska-Majkowska, profesor SGH.

Kiedy Polska przystąpiła do Unii Europejskiej prawie szesnaście lat temu, była jednym z najbiedniejszych krajów we wspólnocie: uwzględniona siła nabywcza, jej produkcja gospodarcza na mieszkańca wynosiła zaledwie 14 800 euro rocznie – tylko Łotwa była mniejsza. Stopa bezrobocia wyniosła 19 proc., a średni miesięczny dochód wynosił zaledwie 510 euro.

Od tego czasu gospodarka kraju rosła o około cztery procent rocznie – trzykrotnie więcej niż średni wzrost w innych krajach UE, który wyniósł zaledwie 1,2 procent. W 2004 r. polski PKB osiągnął zaledwie 44% średniej unijnej, a w 2018 r. było to już 67%.

Różnice pozostają

Raport McKinsey wychwala sukcesy kraju, ale przypomina nam, że kraj ten zajmuje dopiero 22. miejsce wśród obecnych 27 państw członkowskich, jeśli spojrzymy na PKB na mieszkańca skorygowany o siłę nabywczą. W Polsce kwota ta wynosi niecałe 26 000 euro, podczas gdy średnia w Unii Europejskiej to ponad 35 000 euro.

Produktywność – mierzona wartością dodaną na godzinę przepracowaną – wzrosła w Polsce o cztery procent rocznie: z 13 euro za godzinę w 2004 r. do 21 euro w 2018 r. To jednak niewiele w porównaniu z krajami Europy Zachodniej, gdzie wartość ta wynosi średnio 40 euro. Według McKinsey, jeśli Polska zwiększy swoją produktywność do tego poziomu, jej gospodarka może stać się dwukrotnie silniejsza.

Duże różnice występują także w zarobkach. W 2015 roku w Unii Europejskiej godzina pracy kosztowała średnio 25 euro, a w Polsce zaledwie 8,60 euro. Czyni to Polskę jednym z sześciu „najtańszych” krajów Wspólnoty – twierdzi ekonomistka Banku Światowego Emilia Skrok. „Wyrównanie płac w Niemczech rozpoczyna się powoli” – napisała. „Wzrost wydajności i płac realnych zależą od siebie znacznie bardziej w Niemczech niż w Polsce” – napisała. W Polsce produktywność wzrosła o 51% od 2000 r. do 2016, ale płace Wzrosły tylko o 33%.

Czynniki zewnętrzne

„Dobrobyt Polski jest właściwie efektem bodźców zewnętrznych” – mówi Aleksandar Laszek. „Szybki wzrost gospodarczy wynika z ożywienia obserwowanego w innych krajach UE, które osiągnęło szczyt w 2017 r. Jeśli na kontynencie nastąpi znacząca fala ochłodzenia, Polska nie będzie odporna na jej skutki”.

magazyn Ekonomista Niedawno zwrócił uwagę, że na niezwykły postęp Polski złożyły się cztery czynniki zewnętrzne: dostęp do funduszy UE, przekazy pieniężne od Polaków mieszkających i pracujących za granicą do ich kraju, dobre otoczenie gospodarcze w UE oraz fakt, że kraj zaczyna się rozwijać z niskiego poziomu.

Coś w rodzaju Planu Marshalla

w konsekwencji Polski Instytut Ekonomiczny (PIE) Polska otrzymała już lub otrzyma w najbliższej przyszłości 164 miliardy euro ze środków unijnych – prawie dwukrotnie więcej niż obecny budżet państwa. „To było dla nas jak Plan Marshalla. Dochody te pomogły w realizacji większości działań infrastrukturalnych od 2004 roku” – powiedział DW Piotr Arac, dyrektor PIE.

Arac zwraca uwagę na obszary, w których Polska może objąć europejską pozycję lidera: np. w branży kosmetycznej i farmaceutycznej. Lotnictwo to kolejna dziedzina, w której Polska mogłaby odnieść sukces po zakupie przez państwowe linie lotnicze LOT niemieckiego Condora, a obecnie planowana jest budowa nowego, dużego lotniska w pobliżu stolicy.

przyszłość

Analiza przeprowadzona przez firmę doradczą McKinsey wskazuje na dwa możliwe kierunki rozwoju sytuacji gospodarczej do 2030 r. W pierwszym modelu gospodarka rośnie o około trzy procent rocznie. Do 2030 roku PKB Polski wzrośnie o około 190 mln euro.

Drugi scenariusz zakłada roczny wzrost na poziomie pięciu procent. Aby jednak tak się stało, trzeba udostępnić na rynek pracy więcej Polaków, zwiększyć produktywność i znacząco zwiększyć inwestycje. Tylko wtedy polska produkcja gospodarcza może do 2030 roku wzrosnąć do blisko 900 miliardów euro.

Neutralność klimatyczna: czy Polska zostanie z pustymi rękami?

Polska sprzeciwia się neutralności klimatycznej w 2050 r., bo obawia się wysokich kosztów transformacji energetycznej. UE obiecała zatem regionom węglowym 100 miliardów euro – ale Polska, ze wszystkich krajów świata, może okazać się największym przegranym.

READ  Elon Musk ogłasza koniec znaków towarowych na Twitterze — i podaje nowy slogan

Zdaniem McKinseya oba scenariusze niosą ze sobą wiele zagrożeń: będzie znacznie mniej osób w wieku produkcyjnym, szybciej niż oczekiwano wygaśnie pomoc unijna lub zabraknie inwestycji zagranicznych. Ponadto wzrost produktywności spadnie, jeśli nie będzie można ulepszyć systemu edukacji i wymiany między przedsiębiorstwami a uniwersytetami.