„W czasach III Rzeszy Niemcy produkowali filmy propagandowe przedstawiające Polaków jako bandytów i morderców. „Teraz mają Agnieszkę Holland” – ogłosił obecny minister sprawiedliwości Zbigniew Ziobro na platformie społecznościowej „X” (dawniej Twitter) na kilka tygodni przed wielką premierą „Zielonej granicy” na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. Jego rażąco niestosowna nazistowska metafora skierowana jest do polskiej reżyserki Agnieszki Holland, która w swoich poprzednich filmach, jak każdy współczesny reżyser, bezlitośnie obnaża warunki polityczne w swojej ojczyźnie. Ona robi to samo zZielona Granica (Zelona Granica)jej najnowszy film fabularny analizuje mroczny rozdział niedawnego kryzysu uchodźczego i ukazuje z kilku perspektyw niewiarygodne warunki na „zielonej granicy” między Polską a Białorusią.

Również interesujące:

„Zielone granice” odnoszą się do niepowodzeń politycznych na wszystkich poziomach

Jeżeli polski minister sprawiedliwości czuje się zmuszony do napisania w ten sposób tweeta w świetle premiery filmu, porównując produkcję słynnego reżysera do nazistowskiej machiny propagandowej, to z pewnością istnieją podstawy, by podejrzewać, że Holandia mogła ukłuć gniazdo szerszeni swoim najnowszym filmem film. Praca. „Zielona granica” zaczyna się od prostego aktu: w ujęciu śledzącym wspomniany przygraniczny las Holland usuwa kolor ze swojego filmu i pozwala, aby kolejne sceny, punkty widzenia, postacie i miejsca pojawiały się w czerni i bieli. Podejście stylistyczne wydaje się bardziej spójne, gdyż przez kolejne 140 minut przed widzami ukazują się sceny grozy, okrucieństwa, rozpaczy, grozy, a przynajmniej cicha nadzieja i czułość.

Akcja filmu fabularnego rozgrywa się jesienią 2021 roku, kiedy nowa fala uchodźców umiera, niektórzy w strasznych okolicznościach, w tym samym obszarze leśnym między Białorusią, Polską i Litwą. Gubernator Białorusi Łukaszenka zwabiał na Białoruś ludzi z Afganistanu, Syrii, Iraku, Jemenu i Kongo, obiecując, że ich wyjście z Unii Europejskiej przebiegnie możliwie bezproblemowo. Było to jedynie narzędzie propagandy wykorzystywane przez autokratę i skierowane przeciwko Unii Europejskiej. Na polskiej granicy funkcjonariusze graniczni zareagowali, stosując brutalne taktyki zastraszania, nielegalne wypychanie, przemoc i terroryzm, aby w zarodku powstrzymać napływ uchodźców.

Film Holland zadaje niewygodne pytania w przejmujących obrazach

Holland początkowo koncentruje się na syryjskiej rodzinie, która chce przekroczyć granicę białorusko-polską, aby dołączyć do swoich krewnych w Szwecji. Porzuceni w lesie i pędzeni jak bydło przez płot z drutu kolczastego do Polski, pozostawieni samym sobie, spotykają się z szeregiem brutalności, które trudno opisać słowami i które nabierają wizualnie koszmarnego charakteru. Jednak w przypadku Holandii nie chodzi tylko o pokazanie horroru na zewnętrznych granicach UE, ale także o nadanie twarzy głównym partiom po obu stronach: funkcjonariuszom granicznym, których szefowie brutalnie szkolą na odprawach, co Łukaszenka i Putin nie rób. Niech nie wysyłają ludzi przez granicę, ale „żywe kule”. Aktywiści i pomocnicy, którzy często są bliscy rozpaczy, ponieważ są związani konwencjami prawnymi i muszą poruszać się po bardzo cienkiej granicy. Oraz przechodnie wokół „zielonej granicy”, którzy nieuchronnie w końcu angażują się w sytuację – czy tego chcą, czy nie.

Fakt, że Holland zdecydował się nakręcić film fabularny z różnych perspektyw narracyjnych, również czyni go podatnym na ten niezwykle wybuchowy temat. Aktorzy, którzy mogą nie grać przekonująco. Fabuła wydaje się znacznie bledsza niż pozostałe. Jakikolwiek drobny błąd w zakresie dramaturgii, reżyserii, reżyserii i autentyczności może szybko wykoleić ten niepokojący film. Ale w przypadku Green Border nigdy się to nie zdarza, głównie dzięki znakomitej reżyserii Hollanda i bardzo mocnej obsadzie. Szczególnie poruszająca jest historia psychoterapeutki Julii (świetnie zagranej przez Maję Ostaszewską), która postanawia dołączyć do grupy pomocników Zielonej Granicy i konfrontuje się z prawdami, na które wolała wcześniej zamykać oczy. .

Dotyczy to również wielu widzów, którzy być może słyszeli „tę historię” w wiadomościach wiele razy, ale nie są przygotowani na skoncentrowaną kinową moc „Zielonej granicy”. Ponad 30 lat po jej wyjątkowym filmie „Europa, EuropaAgnieszka Holland po raz kolejny dostarcza istotne kino polityczne, które rozdziera na tysiące kawałków nie tylko serce jej ojczyzny, ale i serce Unii Europejskiej. W końcowym epilogu filmu, którego nie chcemy na razie zdradzać, Holland stanowi prowokacyjną antytezę szaleństwa na granicy białorusko-polskiej. Być może jej najważniejszym pytaniem jest: „Czy życie każdego człowieka nie jest jednakowo cenne?”

Ostatecznie tweet polskiego Ministra Sprawiedliwości stanowi tego niezbity dowód: nadal istnieją uzasadnione powody, aby obawiać się silnego kina politycznego. To najwyższe uznanie, jakie można dać Agnieszce Holland dla jej wybuchowego „Green Broder”.

Zielona granica miała oficjalną premierę w konkursie na 80. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. Film w niemieckich kinach od 1 lutego 2024 roku!

*Link partnerski