ALSFELD (powyżej). W tym roku niemiecko-polska wymiana studentów w Szkole Alberta Schweitzera opowiadała się za pokojowym współistnieniem w Europie, a także za tym, by w trudnych czasach można było nawiązywać przyjaźnie ponad granicami państwowymi. Była też Mia Katharina Berg, która w swoim wystąpieniu przedstawiła pełen wrażeń tydzień dla dziewiątej i dziesiątej klasy.

W ramach wymiany niemiecko-polskiej w dniach 16-23 czerwca 2022 r. do Wąbrzeża w Polsce przyjechała grupa niemieckich klas 9 i 10 ze Szkoły im. Alberta Schweitzera.

Zaczęliśmy w czwartek rano w lokalizacji Krebsbach. Jednak pierwsza niespodzianka uderzyła nas jeszcze przed wyjazdem: Zamiast oczekiwanego przez wszystkich trenera, Sprinter przywitał nas 21 miejscami. Chociaż samochód był trochę ciasny, wszyscy znaleźliśmy miejsce i mogliśmy rozpocząć jazdę.

Około godziny 22 dotarliśmy wreszcie do siedziby polskiej szkoły naszego partnera wymiany. Zostaliśmy sobie szybko przedstawieni i naprawdę mogliśmy zacząć. Zostaliśmy ciepło przyjęci przez rodziny goszczące, które zaoferowały nam coś do jedzenia przed pójściem spać. Musieliśmy komunikować się z rodzinami i między sobą po angielsku, ale dla większości z nich to nie było nic wielkiego.

Różnice między szkołami niemieckimi i polskimi

Następny poranek rozpoczął się pierwszym wspólnym punktem programu: spotkaniem w szkole i wprowadzeniem do tematu „Zbrodnie pomorskie”. Najpierw zwiedziliśmy budynek szkolny, który różni się nieco od budynku szkolnego. Szkoła posiada różne specjalistyczne sale, takie jak sala matematyczna.

W tej sali znajdują się wszelkiego rodzaju materiały do ​​matematyki, czy to ogromny kwadratowy zestaw, czy też eksponaty w postaci różnych sześcianów i piramid. Końcem zwiedzania była sala pełna krzeseł. Kiedy wszyscy usiedliśmy, rozpoczął się wstęp do zbrodni pomorskich.

Polonista prowadzący wymianę wygłosił wykład z kolegą. Misza, nauczycielka języka polskiego, zawsze przełączała się między językiem niemieckim a polskim, aby ułatwić wszystkim zrozumienie. Jednak, gdy musiał wykonać szybki telefon, dwie Niemki musiały wkroczyć i tłumaczyć. Na szczęście niewielu z nas mówiło po polsku, inaczej komunikacja z kierowcą autobusu byłaby bardziej skomplikowana.

Niedługo potem wszyscy pojechaliśmy autobusem do Łopatek Polskich na pomnik ku czci zmarłych. Pojechaliśmy razem do restauracji, gdzie pierwszy raz, a już na pewno nie ostatni, zjedliśmy sznycel, ziemniaki z koperkiem, kapustą i bez sosu. Popołudnie spędziliśmy w wolnym czasie.

Polsko-niemiecka grupa przy pomniku ku czci zmarłych w Łupatkach. Zdjęcie: Scheuermann/ASS

W sobotę pojechaliśmy do większego pobliskiego miasta, Torunia. Tam otrzymaliśmy bardzo ciekawą i pouczającą wycieczkę po mieście. Wszyscy uważaliśmy, że nasz przewodnik jest całkiem zgrabny. Mówił po polsku i po niemiecku, co zawsze robił na zmianę. Jego prowadzenie nie stało się nudne. Było w tym coś zabawnego i urzekającego.

Nie przegapiliśmy też rejsu statkiem po Wiśle w ten upalny dzień. Aby się ochłodzić udaliśmy się następnie do jednej z najlepszych lodziarni w Toruniu na kulkę bardzo smacznych lodów.

Końcem dnia była noc filmowa w szkole, którą dość szybko zmieniliśmy. Bez wiedzy (lub zgody) nauczycieli, The Kissing Booth zamieniło się w karaoke i hałaśliwą imprezę. Bo nagle prawie wszyscy członkowie giełdy są w jednym pokoju i grają polskie, niemieckie i angielskie piosenki. Nadmiar tańca i śpiewu był nieunikniony. Ogólnie nastroje między wszystkimi były bardzo dobre i wkrótce zostaliśmy przyjaciółmi.

Pasująca grupa

Wszyscy mieliśmy wolny czas w niedziele z rodzinami goszczącymi, dlatego prawie wszyscy spotykali się nad miejscowym jeziorem, aby popływać i zagrać w siatkówkę. Zawód jest mile widziany w temperaturach do 34 stopni. Tego wieczoru Polka również zaprosiła nas na grilla do swojego domu, co sprawiło, że wieczór był bardzo ciekawy. Od tego dnia było jasne: jesteśmy grupą, która dobrze ze sobą współpracuje.

Poniedziałek. W deszczową teraz pogodę pojechaliśmy do dużej Łodzi, która jest około trzech godzin drogi od Wąbrzezna. Tam po raz pierwszy odwiedziliśmy cmentarz żydowski z częściowo przygnębiającą historią, zanim przenieśliśmy się do naszych pokoi w hostelu. W naszym programie znalazła się również wycieczka po mieście, podczas której wiele dowiedzieliśmy się m.in. o ulicy Petrovka. Jednak na obiad po raz tysięczny zjedliśmy sznycel.

Było dużo sznycla do jedzenia. Zdjęcie: ACE

We wtorek rano zdobyliśmy więcej wiedzy historycznej dzięki filmowi, który dał wgląd w czas. W ramach programu wyrównawczego odwiedziliśmy duże zoo. Niestety znowu mieliśmy sznycel na lunch.

Wieczorem mieliśmy wolny czas w fabryce, jednym z największych łódzkich centrów handlowych. Środę upłynął pod znakiem repatriacji rodzin goszczących w Waperznie. Po przyjeździe mieliśmy wolny czas na resztę dnia. Wykorzystaliśmy to z jednej strony ponownie w jeziorze, az drugiej strony podczas zajęć z naszymi partnerami z wymiany z dala od większej grupy w jeziorze. Zachód słońca tego wieczoru był piękny.

O pokojowe współistnienie w Europie

W czwartek rano, tuż przed siódmą, przyszedł czas na pożegnanie i z ciężkim sercem wróciliśmy do domu. Ta wymiana oznacza także pokojowe współistnienie w Europie, zwłaszcza w świetle wojny na Ukrainie. Oznacza to, że nawet w trudnych czasach nowe przyjaźnie mogą się rozwijać ponad granicami państwowymi. Dużo się nauczyliśmy i dobrze się bawiliśmy, choć z dużą ilością sznycla. W najbliższym czasie nie będziemy tego potrzebować.

Jedno jest pewne: wiele z tych przyjaźni przetrwa, a wspomnienia będą trwać wiecznie. Myślę, że mówię w imieniu wszystkich, kiedy mówię dziękuję w tym momencie. Dziękuję wszystkim, którzy umożliwili tę wymianę i dobrze ją zorganizowali. Dziękujemy wszystkim naszym polskim partnerom wymiany za ten niezapomniany czas.