czas czytania: 4 Minuty

Ten film powinien wzbudzić wiele uwagi: Survivor opowiada niesamowitą, ale prawdziwą historię Harry’ego Hafta, polskiego Żyda, który trafia do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau i przetrwa tylko mecze bokserskie.

film „niedobitekOpowiada prawdziwą historię polskiego Żyda Harry’ego Hefta, który został deportowany do Auschwitz w wieku szesnastu lat. Strażnik z obozu koncentracyjnego wyszkolił go na boksera, aby mógł dla rozrywki pokazać walki pokazowe z innymi więźniami. sprawa życia i śmierci: Zastrzel przegranego natychmiast po walce.

Heft (świetnie grany przez amerykańskiego aktora Bena Fostera), mieszkający w Nowym Jorku po okrucieństwach Holokaustu, nie chce niczego więcej, jak tylko odnaleźć swoją ukochaną z dzieciństwa, Leah. Ostatnio widział ją jako młodą kobietę, kiedy aresztowali ją naziści. Czy ona też przeżyła Holokaust? W każdym razie w głębi duszy Harry czuje, że Leah wciąż żyje. Ale jak ma to znaleźć? Plan Harry’ego: stać się tak sławnym jako bokser, że Leah go zauważy, na przykład, gdy przeczytasz jego nazwisko w gazecie. Więc Harry musi znaleźć ważnego przeciwnika w boksie. Będzie legendarny włoski bokser Rocky Marciano. Harry wie też, że jest dla niego za duży – porażka jest prawie pewna, ale aby znaleźć Leah, jest gotowy do krwawego uderzenia. I tak film wplata się również w motyw klasycznego filmu sportowego, co sprawdza się bardzo dobrze. Nawet jeśli boks nie jest tutaj głównym tematem, oczywiście.

W poszukiwaniach Leah pomaga mu nieśmiała Miriam Wossonker z Biura Tropienia Ocalałych z Holokaustu (w przekonująco grana przez luksemburską aktorkę Vicky Krebs). Więcej niż tylko formalna znajomość ze względu na pracę, która rozwija się między Harrym i Mary. Czy to nowa miłość i wyjście z niespełnionej tęsknoty Harry’ego za Leah? Dziennikarz (Peter Sarsgaard) również pomaga bokserowi, chcąc opublikować jego historię życia. I tak Harry stopniowo zaczyna pokonywać wewnętrzną barierę i opowiadać o swojej mrocznej przeszłości – jako bokser w obozie koncentracyjnym.

Walczyć ze swoją winą

Tym, co sprawia, że ​​Survivor jest tak cenny, jest przedstawienie cierpienia, które powstało wśród więźniów obozu koncentracyjnego, po części dlatego, że zostali zmuszeni do zabijania się nawzajem. Harry jest zmuszony pobić na śmierć innych kolegów z drużyny lub strzelić im w głowę jako przegrany. W kluczowej scenie Harry Haft wyjaśnia później swojej dziewczynie swoją codzienną walkę z podejmowaniem decyzji na podstawie incydentu w obozie koncentracyjnym: więzień zgubił kapelusz więźnia – niewątpliwy powód, dla którego został zastrzelony przez nazistów podczas rozmowy. Poszukał więc w baraku kapelusza innego więźnia. i przeżył. Ale osoba, która zabrała mu kapelusz, została zastrzelona. Harry pyta: „Czy źle było wziąć kapelusz? Tak żył. „Takie decyzje na temat życia i śmierci, czasami podejmowane przez ich przyjaciół, i które więźniowie obozów koncentracyjnych musieli podejmować w więzieniu, stanowią dodatkową udrękę codziennego życia w obozach.

Najlepsza obsada filmu to świetna zabawa, a w rolach drugoplanowych pojawiają się takie gwiazdy jak Peter Sarsgaard („The Magnificent Seven”, „Blue Jasmine”) czy Danny DeVito („LA Confidential”). Nagrodzony Oscarem film wyreżyserował Barry Levinson („Rain Man”). Jakby tego było mało, profesor muzyki filmowej Hans Zimmer można było zdobyć za ścieżkę dźwiękową.

Trzeba pilnie opowiedzieć historię Harry’ego Hefta, który dosłownie walczył o życie w obozie koncentracyjnym, próbując pogodzić się z powojenną winą, a także historię miłosną poza obozem zagłady na ekranie i ogłoszone szerszej publiczności. Można tylko życzyć filmowi „Ocalony”, który został pokazany 28 lipca, jak największej liczbie widzów.

Nawiasem mówiąc, film pyta także o walkę z Bogiem, jaką wielu Żydów miało po Auschwitz. Gdzie był Bóg, kiedy kilkugodzinna siostrzenica Harry’ego została brutalnie zamordowana przez nazistę? Po Holokauście były więzień Harry niechętnie wchodził do synagogi. W końcu pojawiają się oznaki cichego pojednania między Harrym a Bogiem. Ale przede wszystkim w końcu jest wyraźna wdzięczność za kraj, który przywitał Żydów i umożliwił im życie w pokoju w formie „Drugiego Hymnu Stanów Zjednoczonych Ameryki” uroczyście odśpiewanego „Niech Bóg błogosławi Ameryka.”