Wschodnia Polska, będąca członkiem NATO i UE, stała się ważnym obszarem rozmieszczania sił od czasu inwazji Rosji na sąsiednią Ukrainę. Gromadzą się tu alianckie wojska bojowe, odbywa się tu rozpoznanie na Daleki Wschód, stąd wysyłana jest broń i inne zaopatrzenie do ukraińskich stref wojennych. Według oficjalnych informacji Polska dostarczyła do tej pory Ukrainie broń o wartości blisko 1,7 mld euro. Polska jest również niezastąpiona jako baza remontowa ukraińskiego sprzętu wojskowego. Po przyjęciu Szwecji i Finlandii do NATO, szczeciński sztab Wielonarodowych Sił NATO Północ-Wschód również doświadczy ogromnej rozbudowy misji. Podobnie jest z obecnym stałym dowództwem V Korpusu Wojsk Lądowych USA. Podczas weekendowego otwarcia „Kampu Kościuszko” wicepremier i minister obrony Mariusz Błaszczak podkreślił, jak ważne jest „utrwalenie rotacyjnej obecności”.

Ogólnie rzecz biorąc, Warszawa dąży do większej roli w NATO, wyprzedzając Niemcy jako najbardziej lojalny zespół w Stanach Zjednoczonych. Dodatkowo atak Rosji na Ukrainę otwiera nowe możliwości. Choć Polska nie przedstawia się jako przyjaciel Ukrainy, atak Moskwy na wspólnego sąsiada otwiera nowe możliwości – nie tylko z perspektywy narodowo-konserwatywnych polskich polityków – na zaliczenie starych rachunków dla Rosji.

Restrukturyzacja kadrowa i materiałowa

Tydzień temu Błaszczak potwierdził podpisanie „umów na dostawę czołgów K2, armat haubic K9 i samolotów FA-50” z Koreą Południową. Wicepremier i minister obrony Polski zapewnili, że dostawy rozpoczną się w tym roku. W ten sposób siły zbrojne jego kraju mogły otrzymać „nowoczesną broń i możliwość dalszego rozwoju przemysłowego”. Niemal mimochodem zauważył, że siły zbrojne Warszawy wkrótce osiągną cel „co najmniej 300 tys. ludzi”: 250 tys. żołnierzy zawodowych i 50 tys. ochotników obrony terytorialnej – ponad dwukrotnie więcej niż obecnie.

Jeszcze przed rosyjską inwazją na Ukrainę Warszawa zaczęła znacząco zwiększać liczbę żołnierzy. Jarosław Kaczyński, lider partii rządzącej partii BIS, przekonywał, że aby uniknąć wojny, trzeba działać „według starego prawa odstraszania”, a w listopadzie ubiegłego roku wezwał do „planu obrony ojczyzny”. . Od tego czasu planiści w Błaszczaku organizują cały sprzęt dla czterech dywizji armii. Kolejne dwie sekcje są w dalszej części. Dla porównania: Bundeswehra, która zatrudnia około 180 000 żołnierzy, chce zgłosić do NATO jedną gotową do walki jednostkę armii do 2025 r., podczas gdy inna ma obecnie głównie dane projektowe.

Niedawno prezydent Polski Andrzej Duda gorzko narzekał na Niemcy Obietnice wymiany pierścieni Nie spełnia. Warszawa dostarczyła na Ukrainę 200 produkowanych na licencji czołgów T-72 PT-91. Można by się spodziewać batalionu czołgów Panther II w najnowocześniejszej wersji z Niemiec. Ale Berlin miał inne pomysły na kontrakty i chciał dostarczyć starego „Leosa” tylko w kawałkach.

Bardziej polubowna debata jeszcze się nie skończyła, choć inne źródła zaopatrzenia już dawno otworzyły się dla Polski. Rozeszła się już wieść, że Warszawa zamówiła kolejne 250 nowych i 116 używanych czołgów podstawowych Abrams w USA. Jednak umowa ramowa zawarta z Koreą Południową wykracza teraz poza poprzednie wymiary. Chodzi o zakup do 1000 nowoczesnych czołgów K2, w tym pojazdów wsparcia. W kraju produkcji istnieją również symulatory i szkolenia. Umowa przewiduje transfer technologii, czyli produkcję czołgów K2 w sprawdzonych polskich kuźniach czołgów. Do 2025 roku pierwsze 180 czołgów K-2 będzie pod dowództwem Biało-Czerwonych.

Co więcej: umowa zawarta z południowokoreańską Hanwha Defense Group dotyczy zakupu łącznie 672 południowokoreańskich samobieżnych haubic, w tym technologii dostaw i zajezdni. Pierwsze ruchome pistolety pojawią się w tym roku, a ich produkcja w Polsce rozpocznie się w 2024 roku. Warszawa zgodziła się na dostawę 48 samolotów FA-50PL wraz z pakietem szkoleniowym i logistycznym z Korean Aerospace Industries. Dwumiejscowy lekki myśliwiec ma uzupełniać obecne modele F-16 i bombowce stealth F-35 firmy Lockheed Martin, które zamówiono za około 5 miliardów dolarów. W Turcji Polska zamówiła 24 drony bojowe Bayraktar TB2 z czterema stacjami naziemnymi. Swoje śmiertelne działanie udowodnili już na różnych teatrach wojny. Pierwsze sześć dronów ma trafić do Polski do grudnia.

Czytaj „Kontrola wczoraj” Autor: Rene Heilig

Stany Zjednoczone zamówiły 500 rakiet do wyrzutni rakietowej HIMARS, która z powodzeniem została wdrożona na Ukrainie. To więcej niż wszystko, co wcześniej wyprodukowano w Stanach Zjednoczonych. Zasięg systemu zamówionego przez Polskę to 300 kilometrów. Według MON, jeśli producenci zajęci są dostawami na Ukrainę, jako alternatywę mogą rozważyć zakup odpowiednich rakiet artyleryjskich z Korei Południowej. Do Polski przybyło już pierwszych 20 pojazdów nośnych HIMARS.

Szczegółowa lista zamówień

Oprócz tych „dużych kawałków” budżetu obronnego realizowane są inne programy zbrojeniowe, przebieg wojny na Ukrainie był do tej pory intensywnie badany w Warszawie. Wieloletnie plany produkcyjne nowego bojowego wozu piechoty „Borczuk”, który ma powstać w Polsce, wskazują na zapotrzebowanie na 1000 do 1400 sztuk. Pozyskiwane są drony szpiegowskie i wędrująca amunicja, aby można było tanio zniszczyć drogie formacje wojskowe wroga. Mają w nie być wyposażone pułki artylerii stacjonujące zwłaszcza we wschodniej Polsce. Wielkość kontraktu pakietu to prawie 426 mln euro. Polska dywizja, która ma chronić bardzo wrażliwy na NATO korytarz suwalski między rosyjskim Kaliningradem a Białorusią, otrzymała nowe wozy dowodzenia z najnowszą technologią łączności. Zamówiono też 118 pojazdów rozpoznawczych, niszczycieli czołgów opracowanych we współpracy z firmami brytyjskimi, a zamówienie na 50 takich pojazdów jest obecnie realizowane po przeprowadzeniu odpowiednich testów prototypu polskiego systemu miotania min. Krajowy przemysł produkuje 3500 jednoosobowych pocisków przeciwlotniczych oprócz 600 pocisków. Według producenta wielkość produkcji podwoi się do 600 w tym roku. Roczna produkcja 1000 sztuk planowana jest od 2023 roku, co uwzględnia możliwości eksportu na Ukrainę. Dotyczy to również dostarczania amunicji do dział kal. 155 mm.

Warszawskie Ministerstwo Obrony zamówiło u szwedzkiego producenta SAAB centrum szkoleniowe dla wzmocnionego batalionu zmechanizowanego i porównywalne systemy do ćwiczeń na poziomie kompanii. Obiekty są „specjalnie nastawione na efektywną współpracę szkoleniową z wojskiem USA” – podkreślił płk Arthur Guptel, szef badań nad polską bronią. Jego cena to 98 milionów euro, niedawno ujawniona przez holenderską akwizycję.

Nowa technologia wojenna wymaga dodatkowych urządzeń do konserwacji i napraw. Bezprecedensowy program zbrojeń nie jest w żaden sposób bezpieczny finansowo. Nie jest też jasne, w jaki sposób polskie wojsko przyciąga, szkoli i utrzymuje wymaganą liczbę personelu w mundurach. Tylko jedno jest pewne: Z kosztami uzbrojenia przekazanymi NATO W tempie dwóch procent PKB nie da się tego zrobić.