W Drodze Mlecznej odkryto gwiezdną czarną dziurę Gaia BH3. Mając masę 33 mas Słońca, jest śpiącym olbrzymem, którego jeszcze nie odkryto.

Monachium – Sonda kosmiczna Gaia Europejskiej Agencji Kosmicznej od kilku lat mapuje przestrzeń kosmiczną, a misja regularnie generuje nowe dane, które przed publikacją są najpierw badane przez naukowców. Podczas tego przeglądu zespół badawczy dokonał szczególnego odkrycia: zespół kierowany przez astronoma Pascuala Panozzo (Obserwatorium Paryskie) wyśledził nieznaną wcześniej czarną dziurę w naszej galaktyce.

„Nikt nie spodziewał się znaleźć czającej się w pobliżu supermasywnej czarnej dziury i jeszcze jej nie odkryto” – mówi Panozzo, kierownik badań przeprowadzonych na Uniwersytecie Kalifornijskim. czasopismo Astronomia i astrofizyka opublikowany stał się. „Tego rodzaju odkrycia dokonuje się tylko raz w swoim życiu badawczym”.

Zaskakujące odkrycie w Drodze Mlecznej: czarna dziura znajduje się „niezwykle blisko” Ziemi

Odkrycie Panozzo i jego zespołu jest wyjątkowe: grupa badawcza znalazła największą jak dotąd gwiazdową czarną dziurę w Drodze Mlecznej. Gaia BH3, jak nazywa się obiekt, ma masę 33 słońc i jest zlokalizowana według jednego ogłoszenie Europejskie Obserwatorium Południowe (ESO) znajduje się „niezwykle blisko” Ziemi. Między błękitną planetą a czarną dziurą, która w wymiarach astronomicznych jest w rzeczywistości bardzo blisko, znajduje się zaledwie około 2000 lat świetlnych.

Gaia BH3 to tak zwana gwiazdowa czarna dziura, która prawdopodobnie powstała w wyniku zapadnięcia się masywnej gwiazdy. Średnie gwiezdne czarne dziury odkryte do tej pory w Drodze Mlecznej mają masę około dziesięciokrotnie większą od masy Słońca. To sprawia, że ​​Gaia BH3 jest znacznie większa, ale nie jest to najbliższa Ziemi czarna dziura. Rekord ten nadal należy do Gaia BH1, czarnej dziury odkrytej również w danych „Gaia”, która znajduje się zaledwie 1560 lat świetlnych od Ziemi.

Ruch oscylacyjny gwiazdy towarzyszącej ujawnia czarną dziurę Gaia BH3

Czarna dziura Gaia BH3, która sama jest niewidoczna, została odkryta w wyniku drgań gwiazdy towarzyszącej. Misja Gaia Europejskiej Agencji Kosmicznej mierzy ten ruch na przestrzeni kilku lat. Dodatkowe dane z innych teleskopów, takich jak Bardzo Duży Teleskop Europejskiego Obserwatorium Południowego w Chile, potwierdziły masę czarnej dziury.

Skład chemiczny gwiazdy towarzyszącej pozwala naukowcom wyciągnąć wnioski na temat tego, która gwiazda musiała się zapaść, tworząc czarną dziurę. Masywna gwiazda prawdopodobnie składała się z bardzo niewielu ciężkich pierwiastków lub metali, zanim uległa zapadnięciu, tak jak przewiduje teoria. Zakłada się, że tak zwane gwiazdy ubogie w metale tracą w ciągu swojego życia mniej masy, pozostawiając więcej materiału, z którego tworzą się czarne dziury podczas zapadania się.

Badanie dotyczące Gaia BH3 zostało opublikowane wcześniej ze względu na jego znaczenie

„Biorąc pod uwagę wyjątkowość odkrycia, podjęliśmy niezwykły krok i opublikowaliśmy tę pracę w oparciu o wstępne dane przed publikacją nadchodzących danych z Gaia” – wyjaśnia Elisabetta Cavao, współautorka badania. Pełne dane Gaia powinny zostać opublikowane najwcześniej pod koniec 2025 roku.

Dalsze badania czarnej dziury Gaia BH3 mogą ujawnić więcej na temat obiektu i jego historii. Na przykład instrument grawitacyjny Europejskiego Obserwatorium Południowego może pokazać, czy czarna dziura przyciąga materię ze swojego otoczenia. Naukowcy podejrzewają obecnie, że Gaia BH3 to tzw. „śpiąca” czarna dziura – śpiący olbrzym w naszej Galaktyce Drogi Mlecznej. Jednak w porównaniu z supermasywną czarną dziurą Sagittarius A* w centrum Drogi Mlecznej, Gaia BH3 jest dziurą karłowatą: Sagittarius A* ma masę około czterech milionów mas Słońca – czyli wielkość niemal niewyobrażalną. (niezapłacony rachunek)