Z punktu widzenia Biura Politycznego SDP trudno ominąć wstyd. Aby komunistyczne kierownictwo uległo ogólnej presji ze strony ludności i przekazało władzę ruchowi niekomunistycznemu – co jeszcze jest fiaskiem? Zaledwie trzy dni przed podpisaniem umowy gdańskiej Markus Wolf osobiście zwrócił się do polskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i otrzymał odpowiedź: „Główne żądanie polityczne strajkujących dotyczące wolnych i niezależnych związków zawodowych jest postrzegane jako żądanie legalnego sprzeciwu w państwie i nie może i nie spełni się”.

No cóż, nagle rząd upada. Co się tu dzieje Podczas gdy Ministerstwo Finansów i kierownictwo Strategicznego Dialogu Strategicznego prowadzą dochodzenia na wszystkich kanałach, w departamencie propagandy już są wytyczane kierunki przyszłej polemicznej obsługi „kryzysu” w Polsce. Sąsiedzi nabawili się „polskiej gorączki”. Przynajmniej tak „Nowe Niemcy” i inne urządzenia w SED wyjaśniają zjawisko, które jest sprzeczne z wszelkimi prawami naukowego marksizmu. A ludzie szybko zgadzają się na strategię obronną przeciwko rozprzestrzenianiu się tego antysocjalistycznego powstania: tylko najbardziej rygorystyczna izolacja może tu pomóc. Kwarantanna rolna. Zdrowy kordon.

Tylko jak sprzedajesz i zarządzasz kwarantanną? – Nie ma nic prostszego: jeśli chodzi o „przejściowe zmiany w podróżach prywatnych”, jak to się w ZK nazywa wewnętrznie, to jest aż nadto do powiedzenia. Dlaczego nie zawiesić ruchu bezwizowego, który rozpoczął się w 1972 roku?

W rzeczywistości od 30 października 1980 roku wiza i podróżowanie bez paszportu tylko między NRD a VR Polska nie będą jednostronnie zawieszone; Wszelkie kontakty instytucjonalne i społeczne z Polską są od tej pory bardzo ograniczone. Te kroki są uzasadnione zupełnie innymi „wynikami”.

„Dla ochrony interesów obywateli NRD” – poinformowała Rada Ministrów NRD, ponownie zamknięto granice, ponieważ „masowe zakupy towarów, częściowo połączone z transakcjami slip-and-slip”, „osiągnęły niedopuszczalny poziom. I zostały zdemaskowane przez obywateli NRD.” coraz częściej po odrzuceniu.

Od września 1980 roku w ukierunkowany sposób podsyca się niechęć do Polski. Członkowie SED nie stronią nawet od używania starych nacjonalistycznych wątków, takich jak „polska gospodarka”. Wrażenie, że część społeczeństwa już się wyraża, jest celowane i wspierane: „Polacy strajkują tylko dlatego, że nie chcą pracować”. Wiadomość, jak się wydaje, nadchodzi w mgnieniu oka, jak pokazuje raport Spiegla z października 1980 roku:

„W NRD było wielu, którzy przekazali SED różdżkę propagandową i prawdopodobnie była to większość” – mówi później NRD działacz praw obywatelskich Konrad Weiss. Odwaga Polaków została wyrażona w kręgu ludzi: twardego rdzenia ruchu praw obywatelskich w przyszłej NRD, z których część już od połowy połowy roku kontaktowała się z polską opozycją Lata 70.

Pomimo zastraszania i antypolskiej propagandy: Ministerstwo Usług Finansowych entuzjastycznie odnotowywało wzrost publicznych wyrazów sympatii dla Solidarności już w latach 1980–1982 – i stopniowo zwiększało zewnętrzne naciski operacyjne i polityczne.

Jak zatrzymać kontrrewolucję w sąsiedztwie? – To pytanie niepokoiło Biuro Polityczne przez całą jesień 1980 roku, podczas gdy monopol polskich komunistów na użycie siły w Polsce stopniowo się załamywał. Według I sekretarza KC ds. Dialogu Strategicznego może go uratować tylko zjednoczony pokaz siły siostrzanych krajów. 26 listopada Erich Honecker napisał list z prośbą do Leonida Breżniewa o zwołanie zebrania wszystkich przywódców Komunistycznej Partii Układu Warszawskiego.

W swoim przesłaniu wyraził już oczekiwanie, że wycieczka z pewnością rozważy militarne rozwiązanie konfliktu. A im szybsza będzie skoordynowana reakcja, tym lepiej: „Może wczorajsze wspólne działania były przedwczesne, dziś są konieczne, ale jutro może być za późno”.

W rzeczywistości niecałe 14 dni później spotkali się już na dużej grupie w Moskwie. A Eric Honecker jest dobrze przygotowany na każdą ewentualność. W torebce ma pełnomocnictwo generalne swojej partii i dowódców wojskowych, co pozwala mu bez zastrzeżeń wspierać interwencję wojskową w Polsce. W przypadku tego wariantu „rozwiązania” Honecker jest szczególnie mocny. Tak jak Walter Ulbricht w 1968 roku w Pradze:

Moskiewski Okrągły Stół podejmuje inną decyzję. Ponieważ z góry są jasne ostrzeżenia. Między innymi z Waszyngtonu. Amerykanie zwracają uwagę, że kolejna interwencja wojskowa groziłaby poważnymi sankcjami gospodarczymi. Nawet embargo na Kubę będzie w zasięgu ręki. Ale także wewnętrznie, dla Węgrów (Janus Kadar) i Rumunów (N. Ceauوتشيescu) czerwona kartka Honeckera, wspólne rozmieszczenie armii, jest zdecydowanie odrzuconą drogą.

W Berlinie Wschodnim niechęć dostrzega się z zaciśniętymi ustami. W domu wciąż rośnie presja. Kierownictwo NVA przydzielono gry symulacyjne do planów wdrożeniowych. MfS jest również postawiony w stan pogotowia. Budżet komunikatorów na hakowanie „Solidarna” zostanie znacznie zwiększony. Rozszerzone śledztwa i szpiegostwo w organach PZPR.

17 lutego 1981 r., kiedy nowy przywódca partii komunistycznej Stanisław Kanja złożył hołd w NRD, Erich Honecker ponownie „zawiesił się” z narzędziami tortur używanymi przez Międzynarodówkę Komunistyczną. A więc ze wszystkich rzeczy pamiętaj moment niemocy SED 17 czerwca 1953 r., kiedy – słyszysz i zdziwisz się – jest to doskonały sposób na radzenie sobie z sytuacją kryzysową.

Wpływ na odpowiednik: Niemierzalny. Ale poddanie się nie ma znaczenia. I tak w maju Honecker poprosił Leonida Breżniewa i sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Czechosłowacji Gustava Husaka o ponowne spotkanie. nieczynny. Bo w Moskwie szef SED chce z nimi omówić swoją najnowszą strategię: za kulisami trzeba dążyć do zmiany przywództwa w Polsce. Dopiero wymiana końcówki może spowodować przechylenie i odejście od modelu kolizji.

Tłem tej strategicznej reorientacji są raporty MfS, które wskazują, że CP Polska stoi w obliczu ogromnej zmiany kadrowej. W rzeczywistości ponad 80% starych kadr poniosło porażkę w tajnych wyborach nowego Komitetu Centralnego w lipcu 1981 r. Następnie szef KGB w Warszawie poinformował Kreml, że system socjalistyczny w Polsce jest zagrożony upadkiem, jeśli ta nowa wybrany Komitet Centralny nie został szybko zastąpiony.

Wszystkie nadzieje w Berlinie, podobnie jak w Moskwie, skupiają się teraz na jednym człowieku: generale Jaruzelskim. Funkcję nowego premiera pełni od lutego 1981 r. W październiku źródła napisały na Twitterze do Ministerstwa Usług Finansowych, że spróbuje przejąć kierownictwo partii komunistycznej. Dokładnie tak się dzieje. Wkrótce będzie lepiej dla towarzyszy w Berlinie. Wysłannik SED donosi do kwatery głównej: Generał ma daleko idące uprawnienia do przywrócenia pokoju i porządku w kraju. Ponadto cieszy się pełnym poparciem wojska i policji, ponieważ na jej szczeblach kierowniczych nie ma zwolenników Solidarności. Wiatr zaczyna się kręcić.

Według źródeł MfS Politbiuro Jaruzelskiego w odpowiedzi na ogłoszony przez Solidarność 28 października strajk generalny przygotowuje się do ogłoszenia stanu wyjątkowego. W Mlecznym Ministerstwie, po roku pełnym porażek, znów można poczuć poranną bryzę. Raport na temat sytuacji stwierdzał, że opór PLP przeciwko „polityce kapitulacji przed upadkiem kierownictwa partii i państwa przed kontrrewolucją” wzrósł.

Niecałe sześć tygodni później nowe kierownictwo partii komunistycznej generała Jaruzelskiego skorzystało z tych planów i ogłosiło stan wojenny. Kilka dni później prasa NRD zaprzestała wszelkich ataków słownych na sąsiadów i bez problemu wróciła do socjalistycznego dyskursu „braterskiej ojczyzny” i „braterskich ludzi”. Podobnie jak sam towarzysz Erich Honecker, który 16 grudnia 1981 r. o godzinie 20.49 czasu berlińskiego towarzysz generał armii przesyłał telefonicznie nie tylko „braterskie pozdrowienia bojowe”.