Półtora tygodnia temu byłem w Krakowie, w Polsce, nauczając na Sympozjum Tertio Millennio na temat katolickiej nauki społecznej. Przyjeżdżam do tego miasta w lipcu każdego roku od 2006 roku i choć moja polszczyzna jest żałosna, poznałam miasto dość dobrze.

Na pierwszy rzut oka Kraków wygląda jak zawsze. Ulice są bardziej zatłoczone niż kiedykolwiek. Ale turystów zagranicznych jest mniej niż w poprzednich latach. Spacerując po starym mieście, staje się jasne, że wielu „miejscowych” to w rzeczywistości uchodźcy z Ukrainy.

Wszyscy mówią o wojnie na sąsiedniej Ukrainie. W ciągu kilku miesięcy po rosyjskiej inwazji ponad trzy miliony ukraińskich uchodźców przedostało się przez granicę do Polski. Mówi się, że około 200 000 z nich przebywa w samym Krakowie i okolicach. Bezpośrednim problemem jest nie tyle możliwość upadku rosyjskich czołgów na ulicę Grodzką, ile to, co zrobić z masowym napływem nowych przybyszów.

Dla mieszkańców Krakowa, z którymi rozmawiałem, nie było wątpliwości, że Polska otworzy swoje granice dla uchodźców wojennych. Polski przyjaciel przyjął już cztery różne ukraińskie rodziny. Grupy takie jak Rycerze Kolumba, które miały coraz większą obecność w kraju, wykonały heroiczną pracę w przyjmowaniu i postępowaniu z uchodźcami.

Ale przyjęcie ponad trzech milionów uchodźców w kraju o przedwojennej populacji około 38 milionów jest trudne. Im dłużej trwa wojna, tym dłużej uchodźcy przebywają w Polsce, a wyzwania stają się pilniejsze i bardziej złożone.

Od kiedy Unia Europejska wprowadziła na Ukrainie stan wyjątkowy, Ukraińcy zostali w pełni zintegrowani z polskimi programami zabezpieczenia społecznego. Oznacza to, że uchodźcy mają dostęp do podstawowych usług, takich jak opieka zdrowotna, szkoły i usługi rządowe. Wszystko to poprawiło sytuację milionów bezdomnych Ukraińców, ale miało to swoją cenę. Jak to często bywa, koszty te najbardziej uderzają w tych, których najmniej stać na nie.

Przyjaciel z Wrocławia, zachodnia Polska, powiedział mi, że jego miasto było świadkami protestów Polaków o niskich dochodach, którzy od lat czekają na zasiłek mieszkaniowy i nie mają cierpliwości do Ukraińców, którzy twierdzą, że mogą „być na topie”, jeśli chodzi o pomoc państwo. Polscy urzędnicy zwrócili się do Unii Europejskiej o wsparcie finansowe, aby poradzić sobie z sytuacją uchodźców, ale dotychczas udzielona pomoc nie zbliżyła się do potrzeb.

Tymczasowe zakwaterowanie czy umieszczanie ukraińskich dzieci w polskich szkołach to jedno, ale przyjmowanie – nie mówiąc już o integrowaniu – tak dużej liczby osób jest trudnym zadaniem. Jak w krótkim czasie skonfigurować podstawową infrastrukturę? A co stanie się ze wszystkimi nowymi domami i szkołami, gdy duża część uchodźców wróci do domu w ciągu kilku miesięcy lub lat? Nawet w najbardziej optymistycznym scenariuszu zakłócenia życia społecznego i gospodarczego będą znaczące i prawdopodobnie utrzymają się po zakończeniu działań wojennych na Ukrainie.

W miejscach takich jak Kraków ograniczona podaż i wysoki popyt od lat napędzają ceny domów. Inflacja jest problemem wszędzie, ale szczególnie źle jest w Polsce, gdzie obecnie wynosi 14 proc. Wszystkie te wyzwania, choć tragiczne, bledną w porównaniu z tymi, przed którymi stoją Ukraińcy – ci, którzy nadal mieszkają na rozdartej wojną Ukrainie i ci, którzy mieszkają za granicą jako uchodźcy.

Ta rzeczywistość również nie pozostawia bez szwanku Polaków. Jednak przy rosnących cenach i perspektywie zimy, kiedy ceny gazu wzrosną z powodu wojny i sankcji, ciepłe przyjęcie i dobra wola Polski pokazały, że jej wschodni sąsiedzi będą się rozwijać w nadchodzących miesiącach.

Poważne wstrząsy, takie jak to, z którym obecnie zmaga się Polska, mogą się wzajemnie wzmacniać, a katolicka Polska stanęła przed poważnymi wyzwaniami jeszcze przed wojną na Ukrainie.

Sekularyzacja to bardzo realne wyzwanie. O ile heroizm okazywany przez polski Kościół w czasach komunizmu i pontyfikatu Jana Pawła II jest zapomniany, o tyle rzeczywistość życia w polskim Kościele bardzo odbiega od obrazu polskiego katolicyzmu, którym posługuje się wielu Amerykanów – zwłaszcza tych z nas. Którzy są po trzydziestce lub czterdziestce – dorośli.

W ostatnich latach kilkunastu polskich biskupów było przedmiotem dochodzeń watykańskich w sprawie zarzutów wykorzystywania seksualnego lub zaniedbań w prowadzeniu spraw o nadużycia. Większość z tych dochodzeń zakończyła się postępowaniem dyscyplinarnym lub rezygnacją. Jednym z najsłynniejszych z tych śledztw jest kardynał Stanisław Dziwisz, były arcybiskup krakowski i były sekretarz papieża Jana Pawła II. Władze cywilne i kościelne uniewinniły Dziwisza od wszelkich wykroczeń, ale powiew skandalu nie jest tak łatwy jak spotkanie.

Niedawny film dokumentalny wyprodukowany przez polską dziennikarkę Polinę Józek bada spuściznę postępowania papieża Jana Pawła II z molestowaniem seksualnym duchowieństwa. Jest bardzo dobry i zręcznie i uczciwie radzi sobie ze złożoną historią. (Jestem stronniczy: Paulina jest dobrą przyjaciółką i jestem w filmie.) Ale fakt, że polski film broniący spuścizny Świętego Papieża Polaka jest niezbędny, aby coś powiedzieć o stanie polskiego Kościoła.

Zaledwie dekadę temu na Polskę przypada prawie jedna trzecia wszystkich nowych powołań kapłańskich w Europie. Chociaż liczba powołań kapłańskich i zakonnych jest nadal wysoka w porównaniu z resztą Europy i Zachodu, od pewnego czasu systematycznie spada. To, co dzieje się z Kościołem w Polsce, ma wielkie znaczenie dla Kościoła powszechnego.

Ponieważ czas i wydarzenia na świecie oddalają się między polskim katolicyzmem ubiegłego wieku a obecnym katolicyzmem, wyzwaniem dla polskiego Kościoła będzie znalezienie sposobu na czerpanie inspiracji z przeszłości i budowanie na przeszłości, a nie życie w niej. On ona. Polska zrobiła to już wcześniej; Miejmy nadzieję i módlmy się, abyś nadal to robił.

autor, Stephen B. WhiteA Pracuje w Centrum Etyki i Polityki Publicznej w Waszyngtonie

Tłumaczenie Pochodzenia angielskiego z grzeczności”katolicka rzecz„.

Uwaga: artykuły z opiniami, takie jak ten, odzwierciedlają tylko opinie autorów gości, a nie członków zespołu redakcyjnego CNA Deutsch.

Możesz być zainteresowanym także tym:

Dla Yvonne Ryongwat CMW, którą papież Franciszek wymienił w środę jako jedną z trzech kobiet w kręgu biskupim, „szczególnie ważna” przy wyborze nowych biskupów jest „ścieżka kongregacji, jaką podąża Kościół”.https://t.co/2Xz2O4fjDr

– CNA niemiecki (CNAdeutsch) 14 lipca 2022 r

Dekretem Dyrekcja ds. Religii, Rodziny i Życia potwierdziła w środę, że rozwiązanie Zgromadzenia Totus Tuus w diecezji Münster było legalne.https://t.co/o9lkXAqPg5

– CNA niemiecki (CNAdeutsch) 14 lipca 2022 r

Przedstawiciel Papieskiej Rady ds. Tekstów Prawnych, abp Markus Graulich, salezjanin.https://t.co/CVZzsHMbfa

– CNA niemiecki (CNAdeutsch) 14 lipca 2022 r

Amerykański arcybiskup Naumann skrytykował papieża Franciszka, mówiąc, że „smutne” jest jego zachowanie wobec czołowych katolickich polityków, którzy tak zdecydowanie bronią „prawa do aborcji”.https://t.co/TNcmuk7Yge

– CNA niemiecki (CNAdeutsch) 14 lipca 2022 r