Panie Garby, co pan robił, zanim został pan pierwszym człowiekiem IG Metall we Wschodniej Saksonii?

Podobnie jak mój poprzednik Jan Otto, pochodzę z Berlina, jestem z wykształcenia lutnikiem i od młodości jestem członkiem IG Metall. Około 10 lat temu przyjechałem do Górnych Łużyc i pracowałem w biurze lokalnego związku ds. rozwoju przedsiębiorstw.

Rozwój biznesu – co to znaczy?

Oznacza to, że idziemy do firm, które nie mają jeszcze rady zakładowej ani układu zbiorowego. I staraj się pomagać pracownikom robić dokładnie to, kiedy chcą. W ostatnich latach we Wschodniej Saksonii nastąpiła zmiana mentalności. W przeszłości ludzie tutaj byli szczęśliwi, że w ogóle mieli pracę, bez względu na okoliczności. A ci, którzy nie mogli tu znaleźć pracy, zwykle opuszczają okolicę. Większość pracowników koncentruje się teraz na osiągnięciu lepszych warunków pracy, a nie na wyprowadzce. I coraz więcej pracodawców zdaje sobie sprawę, że jest to również czynnik lokalizacji: ci, którzy mogą wybrać, gdzie pracować, wybiorą najlepszą ofertę. Może to być we wschodniej Saksonii.

Jak wyraża się ten nowy sposób myślenia?

Na przykład w zeszłym roku podpisaliśmy wybiegający w przyszłość układ zbiorowy z kierownictwem firmy tekstylnej Ontex w Großpostwitz, który oprócz poprawy płac zapewnia również bezpieczeństwo lokalizacji i inwestycje. W Maja-Möbel w Wittichenau osiągnęliśmy porozumienie zbiorowe, aby stopniowo dostosowywać się do zachodnich standardów. Producent przyczep kempingowych Capron w Neustadt koło Sebnitz ma teraz radę pracowniczą – wcześniej było śmieszne, że firma zatrudniająca około 1000 pracowników nie ma rady pracowniczej. A potem oczywiście mamy latarnię morską w Cummins…

„Niektórych rzeczy nawet nie wiedziałem z Berlina”

Masz na myśli niemiecki Accumotive?

Dokładnie, akomotywowa spółka zależna Daimlera. Tamtejsi pracownicy powiedzieli, że już nie rozumiemy, dlaczego zarabiamy o wiele mniej pieniędzy niż np. nasi koledzy w Stuttgarcie. Udało nam się wtedy wynegocjować układ zbiorowy z kierownictwem. Ale to jest nowy sposób myślenia: coraz więcej pracowników chce pomagać w kształtowaniu i definiowaniu przyszłości swoich firm i nie można ich już obejść przy niskich zarobkach. Dziesięć lat temu było inaczej, a pewnych rzeczy nawet nie wiedziałem z Berlina, bo tutaj toczyło się codzienne życie.

Które na przykład?

Tablice ogłoszeniowe są w Berlinie całkiem normalne. Tutaj musieliśmy i musimy przekonać niektórych przedsiębiorców, że zaangażowanie w projektowanie też im pomaga, że ​​zmotywowani pracownicy mogą więcej – i że ta motywacja nie powinna polegać na strachu przed utratą pracy. Na przykład we Wschodniej Saksonii jest teraz więcej MŚP niż na przykład w Berlinie. Nie każdy właściciel jest równie podekscytowany posiadaniem rady biznesowej — ale rozmawiamy o niej z szefami, jeśli pracownicy nas chcą. Łużyce Górne cieszyły się niegdyś Czerwoną Latarnią nie tylko pod względem zarobków, ale i uczestnictwa. Ale wiele się zaczęło.

„Chcemy kontynuować politykę strukturalną”

Jakie są Twoje priorytety na najbliższe miesiące i lata?

Przede wszystkim chcemy osiągnąć większe zaangażowanie pracowników i dobre układy zbiorowe pracy. Szanse są dobre, bo sukcesy na tym polu rozprzestrzeniają się naturalnie, a z każdym sukcesem coraz więcej osób nabiera pewności siebie. Widać to po liczbie członków IG Metall. I chcemy dalej prowadzić politykę strukturalną, a nie być obserwatorem rozwoju regionu.

co przez to rozumiesz?

W branży panuje zamieszanie. Weźmy na przykład przemysł samochodowy, w którym samochody elektryczne zyskują coraz większe udziały w rynku. Ale oznacza to również, że baterie zużywają się i w pewnym momencie nie nadają się już do samochodów – ale nadal mogą być stałym magazynem energii. To może być nowy obszar działalności firmy Kamenz z Accumotive, a my jako IG Metall chcemy wspierać jego rozpoznawanie i rozwój. Udzieliliśmy również konstruktywnego wsparcia przy przejściu produkcji wagonów z Bombardiera do Alstom, a teraz obserwujemy, jak nowi właściciele z Francji chcą rozwijać fabryki w Budziszynie i Gourlits.

Naszym kolejnym celem jest 12 000 członków.

Jak ewoluowało członkostwo w IG Metall?

Pięć lat temu mieliśmy około 8000 członków w powiatach Budziszyna i Görlitz oraz w powiecie Spinitz, z których wielu jest już na emeryturze. Obecnie jest ich ponad 10 000, a większość z nich pracuje w fabrykach. Naszym następnym celem jest 12 000 członków i myślę, że przy około 42 000 pracowników w branżach, które reprezentujemy, jest to realistyczne.

Region Górnych Łużyc i Szpinca znajduje się w strefie przygranicznej. Jak to wpływa na pracę IG Metall?

bardzo zauważalne. W fabryce obuwia Birkenstock w Görlitz około trzy czwarte pracowników to Polacy. Znajduje to również odzwierciedlenie w radzie pracowniczej, którą udało nam się tam stworzyć: około 75 proc. członków to Polacy. Oferujemy tam nasze materiały medialne w dwóch językach. Zarząd robi to również w ten sposób. Podobnie jak Maja-Möbel, pracuje tam też wielu Polaków. Nawiasem mówiąc, wszystko w Capron w Neustadt jest napisane po niemiecku i czesku. Aby wielu polskich kolegów z naszej okolicy również czuło się docenionych, chcemy spróbować porozumiewać się z nimi w ich ojczystym języku.

Uczysz się polskiego?

Staramy się uczyć języka, ale współpracujemy również z tłumaczami. Można też opanować słowa, które są ważne we wspólnym podejmowaniu decyzji w firmie, ale nie pojawiają się one w potocznej polszczyźnie. W perspektywie średnioterminowej chciałbym mieć również polskojęzycznego kolegę w biurze IG Metall.